Kategoria: News

Transformacja do chmury to strategiczne przedsięwzięcie, wymagające holistycznego podejścia. _Kluczowe jest nie tylko wdrożenie technologii, ale przede wszystkim przygotowanie organizacji na zmiany. Cloud Maturity Assessment od Crayon analizuje kluczowe aspekty gotowości firmy na chmurę, obejmujące personel, procesy biznesowe i wybór odpowiednich technologii.

Wynikiem Cloud Maturity Assessment jest kompleksowy raport, zawierający ocenę aktualnego poziomu dojrzałości chmurowej organizacji oraz rekomendacje dotyczące dalszych działań. Raport wskazuje obszary wymagające poprawy, identyfikuje potencjalne ryzyka i szanse, oraz przedstawia mapę drogową transformacji chmurowej, dostosowaną do specyficznych potrzeb i celów biznesowych klienta.

Uwaga: Warto podkreślić, że Cloud Maturity Assessment to inwestycja, która szybko się zwraca. Dzięki niemu firmy mogą podejmować strategiczne decyzje w sposób efektywny i optymalny, minimalizując ryzyko niepowodzenia i maksymalizując korzyści płynące z chmury.

Choć temat RODO nieco przycichł w medialnym szumie, kwestie ochrony danych osobowych pozostają niezwykle istotne. GDPR Maturity Assessment od Crayon pomaga firmom upewnić się, że ich procesy przetwarzania danych są zgodne z obowiązującymi przepisami. Ocena koncentruje się na identyfikacji obszarów wymagających szczególnej uwagi w kontekście RODO, analizując przepływ danych, polityki bezpieczeństwa i procedury reagowania na incydenty.

Crayon przeprowadza dogłębną analizę, obejmującą audyt dokumentacji, wywiady z pracownikami i ocenę systemów IT. Wynikiem jest szczegółowy raport, zawierający ocenę poziomu zgodności z RODO, identyfikację luk i rekomendacje dotyczące wdrożenia niezbędnych działań naprawczych. Raport końcowy dostarcza wyczerpujące sprawozdanie i jasne wskazówki dotyczące minimalizacji ryzyka związanego z nieprzestrzeganiem przepisów RODO.

Efektywne zarządzanie oprogramowaniem (SAM – Software Asset Management) to klucz do optymalizacji kosztów IT i minimalizacji ryzyka braku zgodności licencyjnej. SAM Maturity Assessment od Crayon dostarcza solidną analizę i opis aktualnej sytuacji w zakresie zarządzania oprogramowaniem w organizacji. Ocena obejmuje audyt licencji, analizę procesów SAM i identyfikację potencjalnych obszarów do poprawy.

Wynikiem SAM Maturity Assessment są jasne wskazówki i zalecenia, jak poprawić sytuację, uniknąć ryzyka braku zgodności licencyjnej i zoptymalizować koszty. Ocena pomaga odkryć nieznane dotąd obszary, wskazuje elementy do poprawy, kalkuluje zwrot z inwestycji (ROI), prezentuje benchmarki na tle innych organizacji i wskazuje kluczowe obszary ryzyka wymagające natychmiastowych działań korygujących.

Koszty chmury mogą szybko wymknąć się spod kontroli, jeśli nie są odpowiednio zarządzane. Cloud Economics od Crayon zapewnia cykliczną analizę i raportowanie kosztów chmury, dając firmom pełną transparentność i kontrolę nad wydatkami. Nasi eksperci, wykorzystując doświadczenie i zaawansowane technologie BI, wspomagają klientów poprzez platformę SAM-iQ, oferując outsourcing kluczowych zadań administracyjnych związanych z zarządzaniem i optymalizacją platform chmurowych (Azure, AWS, GCP).

Działania w ramach Cloud Economics szybko przekładają się na realne oszczędności. Optymalizacja konfiguracji zasobów, identyfikacja nieużywanych usług, automatyzacja zarządzania – to tylko niektóre z metod stosowanych przez ekspertów Crayon. Dzięki Cloud Economics firmy mogą maksymalizować korzyści z chmury, minimalizując jednocześnie niepotrzebne koszty.

Uwaga: Pamiętaj, że optymalizacja kosztów chmury to proces ciągły, wymagający regularnej analizy i dostosowywania strategii. Cloud Economics od Crayon to usługa, która zapewnia ciągłe wsparcie i ekspertyzę w tym zakresie.

Licencje oprogramowania to znacząca pozycja w budżetach IT wielu firm. Software Economics skupia się na ciągłej optymalizacji portfolio licencji oprogramowania, redukcji ryzyka braku zgodności licencyjnej i oszczędnościach kosztów. Usługa umożliwia zlecenie kluczowych zadań administracyjnych SAM na zewnątrz, odciążając wewnętrzne zespoły IT i pozwalając im skoncentrować się na strategicznych projektach.

Crayon stworzył zespół ekspertów SAM i unikalną metodologię, aby dostarczać usługi najwyższej jakości. Rozwiązanie Software Economics, podobnie jak Cloud Economics, jest dostępne za pośrednictwem platformy SAM-IQ. Dzięki temu klienci mają dostęp do narzędzi i wiedzy niezbędnych do efektywnego zarządzania licencjami oprogramowania i optymalizacji kosztów.

Efektywne zarządzanie chmurą w skali przedsiębiorstwa to złożone zadanie. Cloud Infinity pomogło setkom organizacji na całym świecie efektywnie zarządzać usługami chmurowymi, upraszczając skomplikowane procesy i zapewniając ustrukturyzowane ramy „governance”. Rozumiemy wyzwania związane z utrzymaniem operacyjnych procesów zarządzania chmurą i oferujemy kompleksowe wsparcie w tym zakresie.

Cloud Infinity zapewnia ciągłe monitorowanie, optymalizację i zarządzanie środowiskiem chmurowym, pozwalając firmom skoncentrować się na kluczowej działalności biznesowej, uwalniając od zmartwień związanych z technologią. Usługa obejmuje proaktywne zarządzanie incydentami, wsparcie techniczne i regularne raportowanie, zapewniając pełną kontrolę nad środowiskiem chmurowym.

Zgodność z RODO w dynamicznie zmieniającym się środowisku prawnym to wyzwanie dla wielu organizacji. GDPR Infinity umożliwia skuteczne i zgodne z przepisami prawa przetwarzanie danych, szybkie reagowanie na naruszenia bezpieczeństwa i wnioski o dostęp do danych. Usługa zapewnia ciągłe wsparcie w zakresie ochrony danych osobowych i zgodności z RODO.

GDPR Infinity dostarcza narzędzia do zarządzania danymi i framework dla Inspektorów Ochrony Danych (DPO), ułatwiający wykonywanie codziennych obowiązków i utrzymanie zgodności z RODO. Usługa obejmuje monitorowanie zgodności, aktualizację dokumentacji, szkolenia dla pracowników i wsparcie w przypadku kontroli organów nadzorczych, zapewniając spokój ducha i minimalizując ryzyko kar za nieprzestrzeganie przepisów.

Pełna kontrola nad oprogramowaniem to cel każdej organizacji dążącej do optymalizacji kosztów IT i minimalizacji ryzyka. SAM Infinity, zgodne z globalnymi praktykami SAM, zapewnia ustrukturyzowane ramy dla zarządzania cyklem życia oprogramowania i optymalizacji. Usługa oferuje kompleksowe wsparcie w zakresie zarządzania oprogramowaniem, wykraczające poza pojedyncze oceny i projekty wdrożeniowe.

SAM Infinity pozwala uzyskać pełny przegląd zidentyfikowanego i skatalogowanego oprogramowania, zapewniając kontrolę i optymalizację kosztów. Usługa obejmuje zarządzanie licencjami, monitorowanie wykorzystania oprogramowania, optymalizację umów licencyjnych i regularne raportowanie, dając firmom pełną transparentność i kontrolę nad zasobami oprogramowania.

Warto podkreślić: Benefity są wysoko oceniane przez pracowników IT. Programy udziału w zyskach lub akcje pracownicze zadowalają 78% respondentów. Elastyczne godziny pracy to atut dla 75%, a programy ochrony zdrowia – dla 74%. Satysfakcja z podstawowej pensji deklarowana jest przez 73%, natomiast bonusy – przez 60% ankietowanych.

Zaskakujące dane: Morale w działach IT oceniane jest zaskakująco wysoko. Zaledwie 7% ankietowanych określa je jako niskie, podczas gdy większość postrzega je jako dobre, bardzo dobre lub świetne. Co ciekawe, stres w pracy nie stanowi dominującego problemu – tylko co dziesiąty specjalista IT uważa swoje miejsce pracy za bardzo stresujące.

Rola dyrektora IT (CIO) w organizacjach charakteryzuje się dynamiczną ewolucją.
Jeszcze dekadę temu, kluczowe były kompetencje czysto techniczne.
Dziś, na czoło wysuwają się umiejętności menedżerskie i strategiczne.

Uwaga: Warto podkreślić, że współczesny CIO musi pełnić rolę partnera dla pozostałych członków zarządu.
Jego zadaniem jest dogłębne rozumienie potrzeb biznesowych i efektywne przełożenie ich na konkretne rozwiązania IT.

Co więcej: Rekrutacja na stanowisko CIO stała się procesem wysoce wyspecjalizowanym.
Pracodawcy poszukują liderów, którzy potrafią skutecznie budować mosty pomiędzy światem IT a biznesem.

Z danych z 2011 roku wynikało, że mobilność kadry zarządzającej w IT, w tym CIO, wykazywała tendencję wzrostową.

„Mobilność jest zdecydowanie większa niż jeszcze rok czy dwa lata temu. Wyzwania i spójność wizji kariery ze strategią firmy stają się kluczowe.”

• Wzrost mobilności kadr IT w porównaniu do lat 2009–2010
• Kluczowe znaczenie wyzwań zawodowych i spójności wizji kariery

Według szacunków, około 45–55% top menedżerów IT rozważało zmianę pracy, jeśli pojawiłaby się interesująca oferta.
Obawy związane z kryzysem ekonomicznym stopniowo ustępowały, otwierając nowe możliwości.

Mobilność specjalistów IT była statystycznie wyższa niż top menedżerów, jednak liczba ofert dedykowanych stricte dla CIO była relatywnie mniejsza.

Z kolei Barbara Jakubska-Repeć z HAYS Poland komentowała ówczesną sytuację na rynku pracy:

„Dyrektorzy IT często budują swoją ścieżkę kariery w jednej lub kilku firmach. Zmiana pracy nie stanowi dla nich priorytetu, o ile mają zapewnione perspektywy rozwoju i stabilną sytuację zawodową.”

Jednak, interesująca propozycja, szczególnie ta związana z nowymi wyzwaniami, mogła skutecznie zainteresować CIO.

Dodatkowo, około 60% menedżerów IT deklarowało otwartość na rozmowy z head hunterami.
Szczególnie atrakcyjne były projekty, takie jak:

1. Budowa działu IT od podstaw
2. Restrukturyzacja istniejących struktur IT
3. Integracja systemów IT po fuzjach i przejęciach
4. Duże, strategiczne wdrożenia nowych technologii

Dla ambitnych zadań i perspektywy realnego wpływu na organizację, CIO byli gotowi rozważyć nawet relokację.

W kontekście analizowanych danych, Krzysztof Puchalski z Innovation Huberts, Mozes & Partners, w 2011 roku, nie przeceniał wpływu kryzysu na mobilność CIO.
Podkreślał, że decyzje kadry menedżerskiej są z reguły starannie przemyślane i w dużym stopniu niezależne od bieżącej koniunktury.

Analiza projektów rekrutacyjnych na stanowiska CIO prowadzonych od 2008 roku wyraźnie pokazywała, że firmy aktywnie poszukiwały dyrektorów IT, którzy posiadają kluczową umiejętność adaptacji do dynamicznie zmieniających się warunków rynkowych.

Zgodnie z obserwacjami Puchalskiego, kluczowe umiejętności, które były najbardziej pożądane u CIO, to przede wszystkim:
skuteczna redukcja kosztów IT, aktywne wsparcie przewagi konkurencyjnej przedsiębiorstwa poprzez innowacje technologiczne, umiejętność podejmowania odważnych decyzji projektowych, a także efektywne motywowanie podległego zespołu.

Należy zaznaczyć Brak tych kluczowych kompetencji, często stawał się bezpośrednim powodem wymiany dyrektorów IT.
Z drugiej strony, sami CIO podejmowali decyzję o zmianie pracodawcy najczęściej z powodu istotnych zmian w strategicznym kierunku rozwoju firmy, procesów konsolidacji działów IT, redukcji zespołów, zablokowania dalszych ścieżek rozwoju zawodowego, czy w wyniku przejęć przedsiębiorstw.

Uwaga: Paradoks euro, zgodnie z definicją autorów, polega na tym, że kraje Południa Europy, najbardziej dotknięte kryzysem, nie mogą bezpiecznie zrezygnować ze wspólnej waluty, gdyż grozi to załamaniem sektora bankowego i gospodarczym chaosem. Z drugiej strony, pozostanie w strefie euro uniemożliwia im odzyskanie konkurencyjności poprzez dewaluację kursową.

Efekt? Kraje Północy są zmuszone do ciągłego finansowego wspierania gospodarek Południa, co wywołuje narastające konflikty i zwiększa ryzyko niekontrolowanego rozpadu strefy. Dlatego, jak przekonują Kawalec i Pytlarczyk, jedynym wyjściem jest kontrolowana likwidacja strefy euro, rozpoczynająca się od wyjścia krajów najbardziej konkurencyjnych, na czele z Niemcami.

Historia powstania strefy euro to fascynująca gra interesów i kompromisów. Autorzy książki szczegółowo analizują motywacje poszczególnych państw. Zwracają uwagę, że dla Francji euro było szansą na osłabienie dominującej pozycji marki niemieckiej i ograniczenie niemieckiej hegemonii monetarnej.

Z kolei kraje Europy Południowej widziały w przyjęciu euro symboliczny awans i wejście do elitarnego grona stabilnych gospodarek. (Patrz: lista poniżej)

Entuzjaści euro:

Francja – dążenie do osłabienia dominacji niemieckiej marki i zwiększenia własnego wpływu w Europie.

Kraje Południa Europy (np. Grecja, Włochy, Hiszpania) – postrzeganie euro jako symbolu nowoczesności i stabilności ekonomicznej, szansa na przyciągnięcie inwestycji i poprawę warunków życia.

Niemcy, paradoksalnie, początkowo podchodziły do idei wspólnej waluty z rezerwą sceptycyzmem. Obawy dotyczyły utraty silnej marki, będącej synonimem niemieckiego sukcesu gospodarczego. Ostatecznie, argument o zabezpieczeniu eksportu przed konkurencyjną dewaluacją franka francuskiego przeważył. Niemcy postawiły jednak dwa kluczowe warunki: Europejski Bank Centralny (EBC) miał być wzorowany na Bundesbanku, a jego siedziba miała zostać umiejscowiona we Frankfurcie.

Początkowo ignorowano krytyczne głosy amerykańskich ekonomistów, którzy przestrzegali przed negatywnymi konsekwencjami wprowadzenia euro. Wierzono, że wspólna waluta umocni wspólny rynek i wyeliminuje ryzyko kursowe. Przez dekadę projekt wydawał się sukcesem. W 2008 roku, z okazji dziesięciolecia euro, ogłoszono triumf wspólnej waluty.

Jednak zaledwie kilka miesięcy później wybuchł globalny kryzys finansowy, a w 2010 roku stało się jasne, że strefa euro zmaga się z własnym, głębokim kryzysem. Problemy Grecji, Portugalii, Włoch, Hiszpanii i Irlandii, które utraciły zdolność sprzedaży obligacji, potwierdziły trafność wcześniejszych prognoz amerykańskich ekonomistów. (Szczegóły w tabeli poniżej)

Kraje z własną walutą mogą szybko poprawić konkurencyjność bez drastycznych konsekwencji gospodarczych poprzez dewaluację. Strefa euro, pozbawiona tego instrumentu, musi polegać na „wewnętrznej dewaluacji”, czyli polityce zaciskania pasa, cięciach wydatków i podnoszeniu podatków, zgodnie z zaleceniami KE, EBC i MFW. Warto podkreślić, że wewnętrzna dewaluacja to polityka deflacyjna, dążąca do spadku płac, świadczeń i cen.

„Dewaluacja działa natychmiastowo, podczas gdy deflacja jest procesem długotrwałym i kosztownym.”

Autorzy przestrzegają przed myleniem produktywności pracy z konkurencyjnością. Gospodarka może być konkurencyjna nawet przy niższej produktywności, jeśli płace są odpowiednio niskie. Przykładem jest Polska gospodarka, która jest bardziej konkurencyjna od hiszpańskiej czy greckiej, mimo niższej produktywności.

Najlepszym rozwiązaniem jest wzrost produktywności, lecz to proces długotrwały i trudny, szczególnie przy braku inwestycji, które są hamowane brakiem konkurencyjności. Pozostaje obniżenie płac, osiągalne przez dewaluację lub deflację. Oba mechanizmy obniżają wartość płac krajowych względem walut partnerów handlowych, poprawiając bilans handlowy. Dewaluacja działa natychmiastowo, deflacja jest długotrwała i kosztowna.

Polityka deflacyjna, poprzez spadek popytu, prowadzi do spadku produkcji i wzrostu bezrobocia, zmuszając pracowników do akceptacji niższych płac. Jednak płace łatwiej rosną niż spadają. Aby pracownicy zgodzili się na obniżki, firmy muszą stanąć na skraju bankructwa, a bezrobocie znacząco wzrosnąć.

Dewaluacja, choć ma wady – efekt krótkotrwały, zniwelowany przez inflację – jest szybszym i skuteczniejszym narzędziem poprawy konkurencyjności. Wymaga wsparcia polityki monetarnej i fiskalnej (stopy procentowe, podatki, wydatki państwa), ale impuls wzrostowy z osłabienia waluty przywraca gospodarce wigor. Dewaluacja, choć niekorzystna dla partnerów handlowych krótkoterminowo, w kryzysie jest korzystna dla obu stron, utrzymując stabilność relacji gospodarczych.

Polityka deflacyjna jest nieskuteczna w przywracaniu konkurencyjności. Autorzy odwołują się do doświadczeń Wielkiego Kryzysu i systemu parytetu złota, gdzie deflacja była głównym narzędziem dostosowawczym. W warunkach braku silnych związków zawodowych i powszechnych praw wyborczych, polityka deflacyjna mogła być skuteczna. Jednak w okresie międzywojennym, w nowych realiach społecznych, deflacja okazała się nieskuteczna i wywoływała społeczne niezadowolenie.

Dopiero odejście od standardu złota i dewaluacja funta w 1931 roku przyniosły ożywienie gospodarcze w Wielkiej Brytanii. Kraje, które poszły w ślady Wielkiej Brytanii i dokonały dewaluacji, wyszły z kryzysu, natomiast te, które uparcie trzymały się deflacji, poniosły porażkę, czego przykładem są Niemcy, gdzie narastające niezadowolenie społeczne przyczyniło się do dojścia Hitlera do władzy. Historyczna analogia jest alarmująca.

Doświadczenia historyczne powinny być przestrogą dla dzisiejszych europejskich liderów. Kraj należący do strefy euro, borykający się z problemami konkurencyjności i recesją, znajduje się w sytuacji analogicznej do kraju w systemie waluty złotej w latach 30. XX wieku. Lekcje z przeszłości są jasne: sztywne systemy walutowe i polityka deflacyjna mogą pogłębiać i przedłużać kryzysy.

Pomimo historycznych dowodów, polityka deflacyjna nadal ma wielu zwolenników w Europie. Jako przykłady sukcesów wymienia się Niemcy w latach 2003-2005 (reformy Hartza), Łotwę i Irlandię po kryzysie 2008 roku oraz Hiszpanię, której gospodarka po recesji zaczęła wykazywać wzrost. Kawalec i Pytlarczyk podważają jednak te argumenty. Analizując te przypadki, dochodzą do wniosku, że sukcesy są pozorne lub wynikają z innych czynników niż deflacja.

W 1999 roku, gdy wprowadzano euro, Niemcy borykały się z problemami konkurencyjności. Reformy Petera Hartza, uelastyczniające rynek pracy i likwidujące bezterminowe zasiłki, doprowadziły do relatywnego obniżenia płac względem partnerów handlowych, ale bez obniżenia płac nominalnych. Wzrost płac w innych krajach strefy euro był w tym czasie szybszy. Sukces reform Hartza był wyjątkowym zbiegiem okoliczności i jest nie do powtórzenia.

Sukces deflacji na Łotwie okazuje się iluzją w porównaniu z Islandią. Oba kraje doświadczyły boomu gospodarczego finansowanego napływem kapitału pożyczkowego i ekspansji sektora budowlanego przed 2008 rokiem. Kryzys finansowy zatrzymał napływ kapitału, sektor finansowy załamał się, a sektor nieruchomości pogrążył w kryzysie. Oba kraje otrzymały pomoc międzynarodową i dokonały dostosowań fiskalnych, a w 2011 roku odnotowały wzrost PKB. Koszty dostosowań były jednak znacząco różne. _{Na Islandii} spadek PKB był o połowę mniejszy niż na Łotwie, a spadek zatrudnienia wyniósł 5% w porównaniu do 17% na Łotwie. Różnica wynikała z faktu, że Islandia miała płynny kurs walutowy i dokonała dewaluacji, podczas gdy waluta łotewska była sztywno powiązana z euro. Dostosowanie bilansu obrotów bieżących na Łotwie nastąpiło poprzez spadek zatrudnienia i PKB, a nie poprzez wzrost konkurencyjności.

W scenariuszu likwidacji strefy euro, w pierwszym etapie, strefę opuszczają Niemcy, Holandia i Austria. Po dwóch latach kraje o średniej konkurencyjności, takie jak Francja. Po kolejnych dwóch latach pozostałe kraje. Aby zapobiec ucieczce depozytów z krajów niekonkurencyjnych, zamiana depozytów na nową walutę byłaby ograniczona do podmiotów krajowych.

W okresie przejściowym EBC pozostałby bankiem centralnym dla wszystkich krajów strefy euro. Ustalono by nowy system koordynacji walutowej, oparty na płynnych kursach w szerokich przedziałach wahań, zarządzany przez EBC. W początkowym okresie, kraje nie odzyskałyby pełnej suwerenności w polityce monetarnej i kursowej.

Cele polityki monetarnej – pożądany poziom inflacji – określałyby rządy narodowe, a EBC prowadziłby politykę monetarną. Po stabilizacji nowych relacji kursowych, kompetencje EBC przejęłyby banki centralne, a EBC stałby się instytucją zarządzającą europejskim mechanizmem koordynacji walutowej.

W badaniu wzięło udział 119 kobiet, co w kontekście ówczesnej struktury zatrudnienia w IT w Polsce stanowiło reprezentatywną grupę w środowisku kobiecym branży. Większość ankietowanych, bo aż 75%, pracowała w dużych przedsiębiorstwach, co może sugerować, że problem nierówności płacowych jest szczególnie widoczny w korporacyjnych strukturach. Pozostałe respondentki były zatrudnione w mniejszych firmach (25%), w tym w start-upach i małych przedsiębiorstwach IT.

Mimo iż większość ankietowanych (59%) uważała, że ich obecne płace są adekwatne do posiadanego doświadczenia i umiejętności, wynik ten należy interpretować ostrożnie. Subiektywne poczucie adekwatności nie zawsze odzwierciedla rzeczywistą sytuację rynkową i może być kształtowane przez różnorodne czynniki psychologiczne i społeczne. Pozostała część respondentek (41%) wyraziła wątpliwości co do sprawiedliwości ich wynagrodzeń, co wciąż stanowi znaczący odsetek.

Co istotne, badanie Intellect wykazało wzrost odsetka kobiet odczuwających brak transparentności w porównaniu z wcześniejszymi latami. Dwa lata przed badaniem z 2011 roku, podobne zdanie wyrażało 57% respondentek. Ten wzrost sugeruje, że problem nie tylko nie został rozwiązany, ale wręcz się pogłębił w tamtym okresie. Możliwe, że dynamiczny rozwój sektora IT i rosnąca konkurencja o talenty przyczyniły się do utajnienia struktur płacowych w celu uniknięcia presji płacowej lub utrzymania przewagi konkurencyjnej.

Brak transparentności wynagrodzeń ma poważne konsekwencje dla kobiet pracujących w IT. Po pierwsze, utrudnia im negocjowanie godziwych płac. Bez dostępu do informacji o widełkach płacowych na danym stanowisku, kobiety mogą nieświadomie akceptować niższe oferty, obawiając się przedstawienia zbyt wysokich oczekiwań. Po drugie, brak transparentności rodzi poczucie niesprawiedliwości i demotywuje. Kiedy pracownice nie wiedzą, jak ich wynagrodzenie wypada na tle kolegów, mogą czuć się niedoceniane i marginalizowane, co negatywnie wpływa na ich zaangażowanie i produktywność. W dłuższej perspektywie, brak transparentności może przyczyniać się do drenażu talentów kobiecych z branży IT, ponieważ kobiety będą szukać bardziej sprawiedliwych i przejrzystych pracodawców.

Nierówności strukturalne w sektorze IT manifestują się na różnych poziomach. Począwszy od edukacji i wyboru ścieżki kariery, poprzez rekrutację i awans, aż po codzienne doświadczenia w miejscu pracy. Stereotypy płciowe, związane z postrzeganiem kobiet jako mniej kompetentnych technicznie lub mniej ambitnych zawodowo, mogą wpływać na decyzje menedżerów i rekruterów. Kobiety mogą być rzadziej promowane na stanowiska kierownicze, otrzymywać mniejsze podwyżki i być pomijane przy przydziale prestiżowych projektów. Te subtelne, ale systematyczne mechanizmy utrwalają nierówności płacowe i ograniczają potencjał zawodowy kobiet w branży IT.

Jak wspomniano wcześniej, nierówności płacowe w IT to problem o zasięgu globalnym. Różnice w skali i dynamice tego zjawiska między poszczególnymi krajami wynikają z uwarunkowań kulturowych, prawnych i ekonomicznych. Kraje skandynawskie, takie jak Islandia czy Norwegia, przodują w rankingach równości płac, dzięki silnym regulacjom prawnym, kulturze transparentności i wysokiej świadomości społecznej. Z kolei w krajach o słabszej ochronie praw pracowniczych i tradycyjnym podziale ról płciowych, nierówności płacowe w IT mogą być znacznie większe. Porównanie globalne pokazuje, że zmiana jest możliwa, ale wymaga systemowych działań na poziomie polityki państwa, regulacji rynkowych i inicjatyw oddolnych.

Pracodawcy w sektorze IT mają kluczową rolę do odegrania w promowaniu równości płac. Powinni oni podjąć konkretne kroki w celu zwiększenia transparentności wynagrodzeń, eliminowania luk płacowych i tworzenia kultury organizacyjnej wolnej od uprzedzeń płciowych. Do rekomendowanych działań należą między innymi:

• Audyty płacowe: regularne analizy wynagrodzeń w celu identyfikacji i eliminacji luk płacowych między kobietami a mężczyznami na równorzędnych stanowiskach.
• Transparentne widełki płacowe: jawne informowanie o zakresach wynagrodzeń na poszczególnych stanowiskach już na etapie rekrutacji i wewnętrznie w organizacji.
• Szkolenia z zakresuDiversity & Inclusion: edukacja menedżerów i pracowników na temat stereotypów płciowych i uprzedzeń oraz budowanie kultury inkluzywnej.
• Polityki równościowe: wdrożenie formalnych polityk promujących równość szans i wynagrodzeń, w tym polityki antydyskryminacyjne i polityki rozwoju kariery.

Równość płac w IT nie jest zadaniem wyłącznie dla pracodawców. Pracownicy, organizacje społeczne i media również mogą i powinny wspierać dążenie do sprawiedliwości płacowej. Do kluczowych działań na poziomie pracowniczym i społecznym należą:

1. Samoedukacja i świadomość: kobiety powinny zdobywać wiedzę o rynkowych stawkach na ich stanowiskach, negocjować wynagrodzenia i dzielić się informacjami z innymi kobietami.
2. Monitoring i raportowanie: organizacje pracownicze i społeczne powinny monitorować poziom nierówności płacowych w IT i publicznie raportować o wynikach, wywierając presję na pracodawców i decydentów.
3. Działania legislacyjne: wspieranie inicjatyw ustawodawczych zwiększających transparentność wynagrodzeń i wzmacniających ochronę przed dyskryminacją płacową.
4. Kampanie społeczne: nagłaśnianie problemu nierówności płacowych w IT w mediach i przestrzeni publicznej, budowanie świadomości społecznej i mobilizowanie do działania.

Dane z badania BDO USA wskazują na wyraźny trend spadkowy w wykorzystaniu outsourcingu usług i produkcji za granicą przez amerykańskie firmy technologiczne. Wartość spadła niemal o połowę, co sygnalizuje istotną korektę strategii outsourcingowych. Jednocześnie, rosnąca popularność nearshoringu, w szczególności w Kanadzie, wskazuje na poszukiwanie alternatywnych modeli outsourcingowych, bliższych geograficznie i kulturowo.

Kanada jawi się jako naturalne przedłużenie zaplecza operacyjnego dla firm z USA. Z drugiej strony, aż co piąte przedsiębiorstwo w sektorze technologicznym w USA nie planuje korzystać z outsourcingu w ogóle. To świadczy o rosnącym trendzie do relokalizacji i budowania kompetencji w kraju macierzystym.

Mimo ogólnego spadku popularności outsourcingu zagranicznego, firmy, które decydują się na ten krok, nadal preferują sprawdzone kierunki. Chiny pozostają liderem, choć ich dominacja słabnie. Indie i Azja Południowo-Wschodnia stanowią silną konkurencję, oferując atrakcyjne koszty i dostęp do wykwalifikowanej siły roboczej. Europa Wschodnia i Ameryka Południowa, choć mniej popularne, zyskują na znaczeniu jako alternatywne lokalizacje nearshoringowe.

„Strategia outsourcingowa powinna być integralną częścią szerszej strategii biznesowej firmy. Nie może być postrzegana wyłącznie jako narzędzie redukcji kosztów, ale jako element budowania elastyczności, innowacyjności i dostępu do globalnych talentów.”

Indie, w kontekście przyszłych planów outsourcingowych, nadal cieszą się największym zainteresowaniem. Jednak, niemal jedna trzecia respondentów wskazuje na niepewną sytuację biznesową i klimat polityczny jako największe wyzwanie dla międzynarodowego rozwoju. To podkreśla rosnącą świadomość ryzyka związanego z globalnym outsourcingiem.

Bank Anglii, założony w 1694 roku, stał się pierwowzorem nowożytnych banków centralnych. Zapewnił królowi kredyt w zamian za prawo emisji banknotów. Banknoty te ewoluowały od weksli na złoto do pełnoprawnej waluty.

Model ten sprytnie przekształcał prywatny dług monarchy w dług publiczny, obciążając społeczeństwo spłatą odsetek. Król i bankierzy zyskiwali, a społeczeństwo ponosiło koszty. Ten mechanizm, z niewielkimi zmianami, trwa do dziś.

1. Bank Anglii: modelowy bank centralny.
2. Prywatny dług monarchy -> dług publiczny.
3. Społeczeństwo spłaca odsetki.

Rozprzestrzenienie modelu Banku Anglii w Europie to zasługa rodziny Rothschildów. Założyli banki w kluczowych miastach i stworzyli międzynarodowy system rozliczeń oparty na kontroli rynku złota.

Do połowy XIX wieku Rothschildowie kontrolowali emisję walut w Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech, Austrii i Włoszech. Ich sukces to efekt zrozumienia rynków, tajemnicy operacji, dostępu do informacji i przewidywania przyszłości.

Autor przedstawia fakty historyczne i polityczne tło zamachów, od Lincolna po Kennedy’ego. Te historie, solidnie udokumentowane, zmuszają do poważnego potraktowania tez o wpływie finansjery na losy państw. Hongbing opiera się na bogatej bibliografii, prasie, wypowiedziach polityków i bankierów.

Ważne: Rok 1963 i dekret wykonawczy nr 11110 Kennedy’ego to punkt zwrotny. Departament Skarbu miał emitować certyfikaty na bazie srebra, stając się pełnoprawnym pieniądzem. To był atak na FED.

Dekret Wykonawczy 11110

Dekret J.F. Kennedy’ego z 1963 roku, mający na celu ograniczenie władzy Rezerwy Federalnej. Próba emisji pieniądza przez Departament Skarbu.

Wprowadzono banknoty 2– i 5-dolarowe z napisem „banknot Stanów Zjednoczonych”. Większych nominałów nie zdążono wprowadzić. W listopadzie 1963 roku J.F. Kennedy zginął. Jego rozkaz został zignorowany, a prezydent Johnson uznał go za niebyły.

Model finansowy bankierów opiera się na obligacjach rządowych jako zabezpieczeniu dla emisji waluty. Wzrost długu rządowego napędza emisję pieniądza. Ten mechanizm generuje zyski z odsetek od długu. Gdy bank centralny jest prywatny, zyski trafiają do właścicieli, kosztem podatników.

1. Model finansowy: obligacje rządowe -> emisja waluty.
2. Wzrost długu -> wzrost emisji pieniądza.
3. Zyski z odsetek dla prywatnego banku centralnego.

Parytet złota ograniczał ten proces, gdyż ilość kruszcu jest ograniczona. Bankierzy dążyli do kontroli ceny złota i stworzenia pieniądza oderwanego od surowców.

John Maynard Keynes, brytyjski ekonomista, odegrał kluczową rolę w porzuceniu standardu złota. Jego teorie otworzyły drogę do systemu pieniądza fiducjarnego, oderwanego od realnych aktywów.

Keynes, początkowo krytyk standardu złota, z czasem stał się jego zagorzałym przeciwnikiem. Jego wpływ na elity finansowe był ogromny, co przyczyniło się do zmiany paradygmatu w globalnej polityce monetarnej.

1. Keynes: kluczowa postać w porzuceniu złota.
2. Teoria „taniego pieniądza”: drukować, pożyczać, wydawać.
3. Wpływ na politykę monetarną i elity finansowe.

Teoria „taniego pieniądza” stała się podstawą New Deal F.D. Roosevelta i mechanizmem do pomnażania bogactwa dla nielicznych. Sam Roosevelt utrzymywał bliskie kontakty z Wall Street.

Kryzys 1907 roku dał pretekst do utworzenia FED. Kryzys 1929 roku był tragicznym przykładem „strzyżenia owiec” na niespotykaną skalę. Hongbing dowodzi, że krach 1929 roku był zaplanowany już w 1927 roku podczas tajnego spotkania FED i europejskich bankierów.

Na kryzysie, jak zwykle, nie wszyscy stracili. Wybrani, powiązani z udziałowcami FED, zdążyli przed „czarnym czwartkiem” pozbyć się akcji i zamienić je na obligacje rządowe, a następnie skupować przecenione aktywa. Jednym z beneficjentów był Joe Kennedy.

1. Kryzys 1907: pretekst do FED.
2. Kryzys 1929: planowany krach i „strzyżenie owiec”.
3. Beneficjenci kryzysu: powiązani z FED.

Hongbing podkreśla, że wojny i kryzysy są dla bankierów źródłem zysków. Bez Rezerwy Federalnej nie doszłoby do wybuchu I wojny światowej. Niemcy się zbroiły, ale brakowało im środków.

Rząd USA początkowo nie chciał udziału w konflikcie, ale bankierzy wsparli Ententę, wywierając nacisk na władze USA. USA udzieliły Entencie pożyczek i włączyły się do wojny. W razie zwycięstwa Niemiec, obligacje wojenne Ententy stałyby się bezwartościowe. Na wojnie skorzystali bracia Warburg, Baruch, Meyer i Stettinius.

Finansowanie Wojen

Wojny generują dług i zapotrzebowanie na kapitał, co sprzyja bankierom. Mechanizm zysków z odsetek i kontroli nad finansami.

Traktat wersalski, określany przez Hongbinga jako „umowa o zawieszeniu wojny”, nałożył na Niemcy gigantyczne reparacje wojenne. Bankierzy towarzyszyli dyplomatom w Paryżu, wpływając na kształt traktatu i zasiewając ziarno II wojny światowej.

Reparacje uderzyły w niemieckie klany bankierskie, które uruchomiły hiperinflację, „strzyżąc” klasę średnią. Bankierzy z Londynu i Wall Street udzielili Niemcom pomocy w spłacie reparacji, inkasując zyski. Do 1931 roku Niemcy otrzymały 138 miliardów marek kredytu, spłacając 86 miliardów reparacji. Resztę przeznaczono na przygotowania do wojny.

1. Traktat wersalski: „umowa o zawieszeniu wojny”.
2. Reparacje wojenne -> hiperinflacja w Niemczech.
3. Pomoc finansowa z Londynu i Wall Street -> zyski bankierów.

Po wojennej mobilizacji, gospodarka USA rozkwitła. Bankierzy z Wall Street szykowali kolejne „żniwa”. W latach 1925–1928 FED poluzował politykę kredytową, zachęcając do kredytów i spekulacji.

W marcu 1929 roku Paul Warburg ostrzegł przed kryzysem. W sierpniu FED i nowojorski bank FED podniosły stopy procentowe. Inwestorzy wpadli w pułapkę braku płynności i rzucili się do wyprzedaży akcji. Majątek o wartości 160 miliardów dolarów rozpłynął się w mgnieniu oka.

Krach 1929

Zaplanowany kryzys giełdowy, umożliwiający skup aktywów po zaniżonych cenach. Wykorzystanie spekulacji i manipulacji stopami procentowymi.

Roosevelt, w bliskich kontaktach z Wall Street, rozpoczął misję w 1933 roku od eliminacji złota z obiegu. Wstrzymał wymienialność dolara na złoto, a Amerykanom nakazał wymianę złota na papierowe dolary. Rozporządzenie zniesiono dopiero w 1974 roku.

Dewaluacja dolara i roboty publiczne przyniosły umiarkowane efekty. W 1938 roku wybuchł kolejny kryzys. Bankierzy parli do następnej wojny, a Roosevelt im sprzyjał. Do powrotu do parytetu złota wciąż nawołują przedstawiciele szkoły austriackiej, m.in. Murray Rothbard.

1. Roosevelt: eliminacja złota z obiegu w 1933.
2. Dewaluacja dolara i roboty publiczne: umiarkowane efekty.
3. Kolejny kryzys w 1938, parcie do wojny.

W 1944 roku w Bretton Woods ustanowiono standard wymiany walut na dolara, zastępując standard złota. Dolar, teoretycznie wymienialny na złoto, tracił oparcie w kruszcu, gdyż jego podaż rosła szybciej niż rezerwy złota. W 1971 roku Nixon zerwał z Bretton Woods.

Konferencja w Bretton Woods stała się fundamentem dla stworzenia jednolitego, światowego systemu finansowego. Powstały MFW i Bank Światowy, mające umocnić dominację dolara. Obie instytucje znalazły się pod kontrolą USA.

Bretton Woods

System monetarny ustalony w 1944 roku, oparty na dolarze amerykańskim jako walucie rezerwowej. Przejście od standardu złota do standardu dolarowego.

Gdy w 1971 roku Nixon odszedł od złota, misja Banku Światowego i MFW uległa zmianie. Zaczęły wspierać kraje rozwijające się w globalizacji. Joseph Stiglitz krytykuje „pomoc” MFW, która wiąże się z wyprzedażą aktywów.

Działalność MFW i Banku Światowego ma znamiona spisku. Przykład: „terapia szokowa” dla Polski, przygotowana m.in. przez Sachsa, Sorosa i Volckera. Soros pisał o „wymianie długu makroekonomicznego na udziały”.

1. MFW i Bank Światowy: nowa rola po 1971.
2. „Pomoc” z warunkami: wyprzedaż aktywów.
3. „Terapia szokowa” dla Polski: przykład kontrowersji.

Polska otrzymała wsparcie finansowe od USA i bankierów, co przyczyniło się do pozornego sukcesu terapii szokowej. Ale to była pułapka. Twarda polityka monetarna i restrukturyzacja prowadzą do recesji, dając okazję do „pomocy” w postaci zamiany długów na udziały i wyprzedaży majątku po zaniżonych cenach.

Prywatyzację Hongbing nazywa „powszechnym korumpowaniem”. Bank Światowy udziela kredytów przewyższających potrzeby, aby uniemożliwić spłatę bez wyprzedaży aktywów.

1. Terapia szokowa w Polsce: pozorne wsparcie, pułapka długu.
2. Prywatyzacja jako „powszechne korumpowanie”.
3. Kredyty Banku Światowego: przewyższające potrzeby, wymuszające wyprzedaż aktywów.

George Soros miał „wkład” w strefę euro. Przeprowadził atak spekulacyjny na funta szterlinga w 1992 roku, zmuszając Wielką Brytanię do wycofania się z ERM. Podobny atak przeprowadził na lira włoskiego. Planował ataki na franka i markę, ale bez sukcesu.

Projekt UE i euro budził niepokój elit bankierskich, podobnie jak azjatyckie „tygrysy”. Działania z udziałem MFW osłabiły Azję Południowo-Wschodnią, ale nie złamały jej. Korea Południowa podjęła interwencje, a Tajlandia wykupiła się z rąk MFW.

1. Soros: atak na funta szterlinga w 1992.
2. Atak na lira włoskiego i próby na franka i markę.
3. Projekt UE i euro jako zagrożenie dla elit bankierskich.

Po zerwaniu z systemem złota nastąpiła zmienność kursów walut. Europa, dążąc do osłabienia dolara, stworzyła wspólną walutę. W 1979 roku powstał EMS i ERM. W 1990 roku Wielka Brytania weszła do ERM, ale plany pokrzyżował Soros.

Projekt Unii Europejskiej i wspólnej waluty europejskiej budził niepokój elit bankierskich, które dążyły do utrzymania dominacji dolara. Atak na funta był elementem tej walki o hegemonię walutową.

ERM

Europejski Mechanizm Kursowy, system stabilizacji kursów walutowych w Europie. Próba stworzenia strefy stabilności monetarnej.

Monetyzacja długu i system rezerw cząstkowych są ze sobą powiązane. Monetyzacja długu polega na zamianie długu państwowego na pieniądz, co zwiększa podaż pieniądza i może prowadzić do inflacji. System rezerw cząstkowych potęguje ten proces, umożliwiając bankom kreację pieniądza na bazie rezerw.

Po zerwaniu z parytetem złota, te mechanizmy działają bez ograniczeń. System finansowy oparty na długu i rezerwach cząstkowych jest z natury niestabilny i podatny na kryzysy.

1. Monetyzacja długu: zamiana długu na pieniądz -> wzrost podaży pieniądza.
2. System rezerw cząstkowych: kreacja pieniądza na bazie rezerw -> potęgowanie inflacji.
3. Zerwanie z parytetem złota: brak ograniczeń dla inflacji.

„Walka o pieniądz” to dwutomowe dzieło. Tom I analizuje mechanizmy, Tom II ma charakter historyczny. Hongbing zauważa, że mimo emisji pieniądza, USA nie mają inflacji. Sekret tkwi w rynku instrumentów pochodnych, który absorbuje nowy pieniądz.

W latach 80. rynek ten był bliski zeru, w 2006 roku osiągnął 37 bilionów dolarów. Dominują swapy stopy procentowej, liderem jest JP Morgan Chase. Kreacja instrumentów pochodnych tworzy iluzję prosperity. Zwroty z tych instrumentów nie pochodzą z realnych zysków, lecz z wpłat nowych inwestorów.

1. Rynek instrumentów pochodnych: absorbuje nowy pieniądz.
2. Wzrost rynku: od zera w latach 80. do 37 bilionów dolarów w 2006.
3. Iluzja prosperity: zwroty z wpłat nowych inwestorów.

Hongbing pisał książkę w 2007 roku, przewidując kryzys finansowy i diagnozując jego przyczyny. Dług kreuje pieniądz, pieniądz pobudza chciwość, chciwość pompuje dług, co prowadzi do implozji zadłużenia i deflacji płynności i recesji.

W sierpniu 2007 roku pojawiła się deflacja płynności, banki centralne interweniowały. Źródłem problemów były kredyty subprime. Banki sekurytyzowały kredyty subprime i wprowadzały do obrotu jako MBS, CDO i CDS. Kredyty subprime okazały się „toksyczne”, a inwestorzy rzucili się do wyprzedaży, co przerodziło się w panikę.

1. Kryzys 2007: przewidziany przez Hongbinga w 2007 roku.
2. Przyczyny: kredyty subprime i sekurytyzacja długu.
3. Implozja zadłużenia i deflacja płynności -> globalna panika.

Hongbing argumentuje, że Chiny, inwestując w obligacje USA, wspierają deprecjację dolara. Zamiast tego, Chiny powinny dążyć do umocnienia juana jako waluty rezerwowej. Kluczem jest waluta oparta na złocie.

„Złoty juan” naturalnie zyskałby status waluty światowych rezerw. Hongbing przedstawia plan transformacji, zalecając zwiększanie rezerw złota i srebra, a następnie etapowe wprowadzanie „złotego juana” do obiegu.

1. Inwestycje Chin w obligacje USA: wspieranie deprecjacji dolara.
2. Propozycja: umocnienie juana jako waluty rezerwowej.
3. „Złoty juan”: waluta oparta na złocie jako klucz do nowego porządku.

Gdyby rekomendacje Hongbinga wdrożono, czekałaby nas rewolucja w światowym porządku finansowym. Czy elity finansowe Zachodu na to pozwolą? Pytanie retoryczne. Ale Azja stała się potęgą, z którą Zachód musi się liczyć.

Song Hongbing, analizując Zachód z zewnątrz, szuka odpowiedzi, kiedy rozwój cywilizacji zachodniej doprowadził do kryzysu i zadłużenia. Jego narracja obejmuje trzy wieki historii Europy i Ameryki, od Banku Anglii, przez Rothschildów, FED, wojny, rezygnację z złota, po kryzysy naftowe i finansowe.

1. Rekomendacje Hongbinga: rewolucja w porządku finansowym.
2. Wyzwanie dla elit Zachodu: wzrost potęgi Azji.
3. Analiza trzech wieków historii Zachodu: od Banku Anglii do kryzysu 2007.

Przedstawiając upadek Zachodu, polegający na oddawaniu się państw w zależność od banków, autor ostrzega Chiny i Azję przed powielaniem błędów, które mogą skutkować utratą suwerenności i dobrobytu. Ta książka, choć dla Azji, jest pouczająca i dla nas. Mimo błędów, zawsze jest nadzieja na uniknięcie kolejnych.

Czy Zachód pozwoli na rewolucję finansową i powstanie „złotego juana”? To pytanie pozostaje otwarte. Jednak nie można ignorować faktu, że centrum gospodarcze świata przesuwa się na wschód, a Azja rośnie w siłę.

Przyszłość Systemu Finansowego

Niepewność co do kierunku ewolucji globalnego systemu monetarnego. Wyzwanie dla dominacji dolara i Zachodu.

Analiza Songa Hongbinga rzuca nowe światło na historię i mechanizmy współczesnego systemu finansowego. Demaskuje stuletnią walkę o kontrolę nad pieniądzem, ukazując, jak wąska grupa elit finansowych kształtuje globalny porządek.

W obliczu wzrostu potęgi Chin i potencjalnej rewolucji walutowej, zrozumienie tych mechanizmów staje się kluczowe. Przyszłość systemu finansowego zależy od odpowiedzi na pytanie, czy Chiny zdecydują się rzucić wyzwanie dominacji dolara i wprowadzić „złotego juana”.

Konkluzja: Imperium pieniądza, choć ukryte w zawiłościach historii i finansów, jest realne i wpływa na losy świata. Zrozumienie jego mechanizmów jest pierwszym krokiem do zmiany i budowy bardziej sprawiedliwego porządku finansowego. Świat stoi u progu potencjalnej transformacji, a decyzje podjęte w najbliższych latach zadecydują o kształcie globalnej architektury finansowej na dekady.