Kategoria: News

W ciągu ostatnich 15 lat Europa Środkowo-Wschodnia (CEE) zyskała miano jednego z wiodących regionów outsourcingowych na świecie, szczególnie w sektorze usług IT. Dynamiczny rozwój tego regionu znacząco wpłynął na globalny rynek pracy. Jakie czynniki zadecydowały o sukcesie CEE i dokąd zmierza przyszłość outsourcingu w tym regionie?

Patrząc z perspektywy branży IT, ostatnie dekady przyniosły fundamentalne zmiany, związane z ekspansją rynku usług dla biznesu w Europie Środkowo-Wschodniej. W porównaniu z Europą Zachodnią, CEE oferuje porównywalną, a często nawet wyższą jakość usług przy zachowaniu konkurencyjności kosztowej.

Uwaga: Kraje takie jak Polska i Czechy, gdzie firma NATEK rozpoczęła działalność w 2004 roku, nie były obciążone przestarzałą infrastrukturą IT ani archaicznymi procesami. To pozwoliło im na szybką adaptację nowoczesnych technologii i przestarzałych metodologii pracy.

Outsourcing IT

Model biznesowy polegający na zlecaniu zadań i procesów związanych z IT firmom zewnętrznym, często zlokalizowanym w innych regionach geograficznych, w celu redukcji kosztów i zwiększenia efektywności.

CEE

Region Europy obejmujący kraje położone między Europą Zachodnią a Wschodnią, charakteryzujący się dynamicznie rozwijającym się sektorem IT i wysokimi kwalifikacjami specjalistów.

Firma NATEK, działająca w regionie CEE od 15 lat, jest świadkiem transformacji outsourcingu w tym regionie. Coraz więcej inwestorów zagranicznych decyduje się na offshoring i nearshoring procesów biznesowych do Europy Środkowo-Wschodniej.

Jeszcze 15 lat temu propozycja przeniesienia projektu IT z Europy Zachodniej do Czech, którą NATEK przedstawił globalnemu liderowi technologicznemu, była postrzegana jako ryzykowna. Dziś NATEK obsługuje klientów z całego świata, prowadząc działalność w Polsce, Słowacji, Czechach i Bułgarii.

Warto zauważyć: Jana Kruzliakova, Head of Business Development w NATEK, zauważa:

„Klienci coraz częściej poszukują szczegółowych informacji o naszych możliwościach i sposobach skrócenia czasu wprowadzania produktów na rynek. Obserwujemy trend przenoszenia projektów z Azji z powrotem do Europy Środkowo-Wschodniej, co ma na celu zwiększenie efektywności. Atrakcyjność CEE rośnie również w oczach firm z Europy Zachodniej i USA, dla których istotna jest bliskość geograficzna i kulturowa.”

Raport ABSL z I kwartału 2019 roku wskazuje, że w Polsce działało 1400 centrów usług BPO, SSC/GBS, IT i R&D, zatrudniających łącznie 307 tysięcy osób – o 10% więcej niż w analogicznym okresie poprzedniego roku.

Od początku 2018 roku do końca I kwartału 2019 roku w Polsce otwarto 91 nowych centrów usług, z czego 80% stanowiły inwestycje zagraniczne. Tylko w ostatnim roku liczba miejsc pracy w sektorze centrów usług wzrosła o 10%, a od 2016 roku aż o 43%. W centrach BPO, SSC/GBS, IT i R&D w Polsce powstaje średnio 85 nowych miejsc pracy każdego dnia.

Dynamiczny napływ inwestycji i nowych projektów stwarza ogromne szanse, ale jednocześnie zaostrza konkurencję o wykwalifikowanych specjalistów IT.

Podkreślamy: Joanna Pejo, Head of Recruitment and HR w NATEK, podkreśla, że firma każdego dnia otwiera drzwi do kariery w CEE dla setek kandydatów z Unii Europejskiej i całego świata.

„Największym wyzwaniem dla menedżerów i pracodawców jest obecnie efektywna rekrutacja, identyfikacja, rozwój i utrzymanie talentów, przy jednoczesnym zarządzaniu kosztami pracy”

Partnerzy NATEK potwierdzają, że Europa Środkowo-Wschodnia jest synonimem wysokiej jakości usług outsourcingowych. Kluczowym czynnikiem jest dostępność wysoko wykwalifikowanych specjalistów.

Unia Europejska wyróżnia się najwyższym na świecie współczynnikiem skolaryzacji na poziomie wyższym (4000 na 100 000 mieszkańców). W połączeniu z bliskością kulturową i dogodnym położeniem geograficznym, wybór tego regionu przez globalne firmy nie jest zaskoczeniem.

Dodatkowo: Silny nacisk na edukację w obszarach STEM (nauki ścisłe, technologia, inżynieria i matematyka) w regionie CEE napędza szybki rozwój rynku usług IT.

Według rankingu Hackerrank, Polska, Rosja, Węgry i Czechy znalazły się w pierwszej dziesiątce, a Bułgaria, Rumunia i Ukraina w drugiej dziesiątce krajów z najlepszymi programistami na świecie.

1. Zalety CEE jako regionu outsourcingowego:
   • Wysoka jakość usług IT
   • Konkurencyjne koszty
   • Duża pula talentów IT
   • Nowoczesna infrastruktura
   • Bliskość kulturowa i geograficzna
   • Silny nacisk na edukację STEM
2. Czynniki sukcesu CEE w outsourcingu IT:
   1. Szybka adaptacja nowoczesnych technologii
   2. Wysoki poziom wykształcenia specjalistów
   3. Dynamiczny rozwój sektora IT
   4. Atrakcyjne środowisko inwestycyjne

Czy ten dynamiczny rozwój outsourcingu w CEE utrzyma się w kolejnej dekadzie? Niektórzy eksperci przewidują, że robotyzacja i automatyzacja procesów (RPA – Robotic Process Automation) sprawią, że lokalizacja projektów i procesów straci na znaczeniu.

Jednak: Aby sprostać rosnącym potrzebom gospodarki, procesy biznesowe będą coraz ściślej integrowane z technologią, co wpłynie na transformację rynku pracy.

Z jednej strony, sektor BPO wdraża robotyzację i automatyzację w odniesieniu do powtarzalnych zadań, które dotychczas wykonywali ludzie. Z drugiej strony, nawet podstawowa obsługa procesów będzie wymagała umiejętności korzystania z zaawansowanych programów i narzędzi.

To oznacza konieczność ciągłego doskonalenia i rozwoju nowych kompetencji przez pracowników sektora usług IT i BPO.

RPA – Robotic Process Automation

Technologia automatyzacji procesów biznesowych wykorzystująca roboty programowe (boty) do wykonywania powtarzalnych, rutynowych zadań, zastępując manualną pracę ludzką, co prowadzi do zwiększenia efektywności i redukcji kosztów.

• Kluczowe trendy w przyszłości outsourcingu CEE:
  1. Wzrost znaczenia automatyzacji i robotyzacji
  2. Ciągła potrzeba doskonalenia kompetencji pracowników IT
  3. Integracja procesów biznesowych z technologią
  4. Transformacja rynku pracy w sektorze usług
• Wyzwania dla sektora outsourcingu CEE:
  • Adaptacja do zmian technologicznych
  • Utrzymanie konkurencyjności w erze automatyzacji
  • Rozwój kompetencji przyszłości

Klub CIO, ceniona platforma wymiany wiedzy i doświadczeń dla kadry zarządzającej IT w Polsce, serdecznie zaprasza na wyjątkowe wydarzenie – Otwarte Spotkanie Klubu CIO. To prestiżowe forum, adresowane nie tylko do Członków Klubu, ale także do szerokiego grona menedżerów IT, specjalistów ds. technologii informacyjnych oraz wszystkich entuzjastów nowoczesnych rozwiązań w branży. Spotkanie odbędzie się (uwaga: zmiana daty!) 10 marca 2005 roku, w malowniczym ośrodku szkoleniowym MT&DC w Falentach, zaledwie rzut kamieniem od Warszawy.

Głównym focusem nadchodzącego spotkania będzie dogłębna analiza praktycznego wymiaru ITIL w Polsce. Ten globalny standard, (zbiór najlepszych praktyk), dotyczący zarządzania usługami IT, nieustannie zyskuje na popularności i staje się kluczowym elementem strategii IT w coraz większej liczbie polskich organizacji.

Spotkanie Klubu CIO ma na celu stworzenie unikalnej przestrzeni do poszerzenia wiedzy (zarówno teoretycznej, jak i praktycznej) na temat implementacji ITIL, zrozumienia korzyści płynących z jego wdrożenia oraz identyfikacji potencjalnych wyzwań. Będzie to nieoceniona okazja dla uczestników do wymiany doświadczeń, nawiązania kontaktów branżowych oraz uzyskania praktycznych wskazówek od ekspertów.

Uwaga: Warto podkreślić, że agenda spotkania została starannie opracowana, aby zapewnić maksimum wartości dla uczestników, (niezależnie od stopnia ich zaawansowania w tematyce ITIL). Prezentacje i dyskusje skoncentrują się na realnych studiach przypadków i praktycznych aspektach wdrożenia ITIL w różnorodnych środowiskach organizacyjnych.

Kluczowym punktem agendy spotkania będzie interaktywny panel dyskusyjny, moderowany przez Andrzeja Góralczyka, redaktora renomowanego Magazynu Dyrektorów IT. W panelu wezmą udział wybitni eksperci i praktycy z czołowych firm branży IT w Polsce.

Uczestnicy panelu reprezentują różnorodne perspektywy i bogate doświadczenie w obszarze ITIL, (zarówno od strony dostawców technologii, jak i użytkowników końcowych). Ich udział gwarantuje wysoki poziom merytoryczny dyskusji i praktyczne podejście do omawianych zagadnień.

Celem panelu jest stworzenie przestrzeni do otwartej wymiany poglądów, (zadawania pytań) i dzielenia się doświadczeniami związanymi z ITIL. Uczestnicy spotkania będą mieli wyjątkową okazję do interakcji z ekspertami, (uzyskania odpowiedzi na nurtujące pytania) i nawiązania cennych kontaktów branżowych.

„Rewolucyjne zmiany w podejściu do zarządzania usługami IT nastąpiły w ostatnim dziesięcioleciu. ITIL stał się niekwestionowanym standardem, definiującym kierunki rozwoju branży.”

Po zakończeniu części otwartej, punktualnie o godzinie 12:30, rozpocznie się ekskluzywne spotkanie dedykowane wyłącznie Członkom Klubu CIO. Ta kameralna część programu oferuje unikalną możliwość pogłębienia wiedzy w kluczowych obszarach zarządzania IT oraz (rozwoju osobistego kadry menedżerskiej).

W ramach tej części, zaplanowano dwie prelekcje wygłoszone przez uznanych ekspertów w swoich dziedzinach. Prelegenci przedstawią aktualne zagadnienia i praktyczne rozwiązania, dostosowane do specyficznych potrzeb i wyzwań stojących przed kadrą zarządzającą IT.

Uwaga: Warto zauważyć, że tematyka spotkania Członków Klubu CIO wykracza poza ściśle techniczne aspekty IT, koncentrując się również na prawnych i zarządczych wymiarach pracy menedżera IT w dynamicznie zmieniającym się środowisku biznesowym.

Udział w otwartej części spotkania jest całkowicie bezpłatny, stanowiąc wyjątkową okazję do pogłębienia wiedzy i nawiązania cennych kontaktów. Należy jednak pamiętać, że (liczba miejsc jest ograniczona), dlatego organizatorzy gorąco zachęcają do pilnego potwierdzenia uczestnictwa.

Aby zagwarantować sobie miejsce na tym inspirującym wydarzeniu, prosimy o niezwłoczne przesłanie potwierdzenia uczestnictwa w obu częściach spotkania (zarówno otwartej, jak i zamkniętej dla Członków Klubu CIO), wybierając jedną z dwóch dostępnych form rejestracji.

Już teraz zapraszamy na kolejne otwarte spotkanie Klubu CIO, które odbędzie się 14 kwietnia, ponownie w ośrodku w Falentach. Tym razem (gościem specjalnym) będzie Jacek Santorski, znany i ceniony psycholog biznesu, który podzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem na temat komunikacji wśród Top Managerów.

W części dedykowanej Członkom Klubu CIO, Aleksander Lesz, menedżer IT z bogatym doświadczeniem w IT bankowości oraz założyciel firmy Softbank, podzieli się swoimi (przemyśleniami) na temat zakładania własnej firmy i odpowie na kluczowe pytanie: „Czy warto porywać się na własną firmę?”.

Wbrew powszechnemu przekonaniu o nieefektywności i biurokracji państwa, ekonomistka Mariana Mazzucato w swojej książce „Przedsiębiorcze państwo” przekonuje, że to właśnie aktywna rola państwa jest kluczowa dla innowacyjności i rozwoju gospodarczego. Publikacja, która zyskała uznanie na całym świecie, podważa neoliberalny dogmat o minimalnej roli państwa w gospodarce, ukazując państwo jako odważnego inwestora i katalizatora przełomowych innowacji.

Kluczowym argumentem autorki jest teza, iż innowacje nie są domeną wyłącznie sektora prywatnego. Wręcz przeciwnie, to _publiczne inwestycje często stanowią fundament dla późniejszego sukcesu komercyjnego. Mazzucato redefiniuje rolę państwa, przedstawiając je nie jako regulatora, a jako aktywnego uczestnika procesu innowacyjnego. Ta perspektywa ma istotne implikacje dla polityki gospodarczej, szczególnie w kontekście wyzwań współczesnej globalnej gospodarki.

Uwaga: Warto podkreślić, że książka Mazzucato wywołała szeroką debatę wśród ekonomistów i polityków, stając się punktem odniesienia w dyskusjach o przyszłości państwa i gospodarki. Jej tezy prowokują do ponownego przemyślenia utartych schematów i poszukiwania nowych modeli współpracy między sektorem publicznym i prywatnym.

Mazzucato argumentuje, że to ryzykowne inwestycje publiczne, a nie wyłącznie sektor prywatny, stanowią fundament innowacji. Przywołuje przykłady takich gigantów technologicznych jak Apple czy Google, których sukcesy opierają się na technologiach, takich jak Internet czy GPS, które powstały dzięki publicznemu finansowaniu. Autorka podkreśla, że sektor venture capital (VC) wkracza w późniejszej fazie, gdy ryzyko inwestycyjne jest już znacząco zredukowane przez wcześniejsze państwowe zaangażowanie.

Książka Mazzucato zyskała w Polsce dodatkowe znaczenie dzięki wstępowi napisanemu przez Mateusza Morawieckiego, ówczesnego wicepremiera. Tezy autorki idealnie wpisują się w koncepcję aktywnej polityki przemysłowej, promując ideę państwa jako animatora innowacji. Choć Polska znajduje się na innym etapie rozwoju niż kraje zachodnie, przykłady Chin czy Brazylii, które aktywnie inwestują w innowacyjne technologie, w tym zieloną energię, mogą stanowić inspirację dla polskich decydentów.

Polska, aspirując do roli innowacyjnej gospodarki, powinna uczyć się na doświadczeniach innych krajów, które skutecznie wykorzystały potencjał państwowych inwestycji. Nie chodzi o kopiowanie rozwiązań, ale o adaptację sprawdzonych modeli do polskich realiów i wyzwań rozwojowych. Kluczowym elementem jest budowanie silnych instytucji publicznych, zdolnych do efektywnego zarządzania środkami i wsparcia innowacyjnych przedsięwzięć.

Uwaga: Należy pamiętać, że aktywna polityka przemysłowa nie oznacza centralnego planowania czy nadmiernej ingerencji państwa w gospodarkę. Chodzi o strategiczne inwestycje w kluczowe obszary, tworzenie sprzyjających warunków dla rozwoju innowacji i współpraca z sektorem prywatnym.

Mazzucato krytykuje dominujący w mainstreamowej ekonomii podział na dynamiczny sektor prywatny i nieudolny sektor publiczny. Jej zdaniem, to błędne przekonanie doprowadziło do wielu nieporozumień, w tym do przypisywania kryzysu finansowego z 2007 roku długu publicznemu, a nie nadmiernemu zadłużeniu sektora prywatnego. Autorka podkreśla, że kluczowe jest nie samo ograniczanie deficytu budżetowego, lecz strategiczne inwestowanie środków publicznych, np. w badania i rozwój (B+R).

Ekonomistka zwraca uwagę na problem niedoceniania roli państwa w tworzeniu innowacji. Wspomina, że choć porażki państwowe są nagłaśniane, sukcesy pozostają często niezauważone. Algorytm Google, biotechnologia, czy innowacje w sektorze farmaceutycznym – to przykłady technologii, które powstały dzięki publicznemu finansowaniu, często na długo przed zaangażowaniem sektora VC.

Niedocenianie roli państwa w innowacjach prowadzi do niepełnego obrazu procesu innowacyjnego i może skutkować błędnymi decyzjami politycznymi. Ważne jest, aby docenić wkład państwa i uznać jego niezastąpioną rolę w kreowaniu przełomowych innowacji. Tylko wtedy można budować efektywną politykę innowacyjną, która wspiera rozwój gospodarczy i społeczny.

Uwaga: Pamiętajmy, że sukcesy państwa w innowacjach często pozostają w cieniu sukcesów sektora prywatnego, który komercjalizuje wyniki badań finansowanych ze środków publicznych. Ta niesprawiedliwość w postrzeganiu roli poszczególnych aktorów może zniechęcać państwo do dalszych inwestycji w B+R.

Mazzucato ostrzega przed niepokojącym zjawiskiem w relacjach między sektorem publicznym i prywatnym. Coraz częściej przypominają one pasożytnictwo, gdzie sektor prywatny czerpie korzyści z publicznych inwestycji w innowacje, minimalizując własne ryzyko i wkład w B+R. Przykład przemysłu farmaceutycznego, który korzysta z publicznych projektów badawczych, jednocześnie redukując własne inwestycje w B+R i skupiając się na marketingowej modyfikacji leków, jest tu szczególnie wymowny.

Koncepcja Mazzucato wpisuje się w nurt nowej teorii wzrostu, która podkreśla znaczenie innowacji i systemów innowacyjnych dla rozwoju gospodarczego. Konieczne jest współdziałanie państwa, uczelni i firm w procesie innowacyjnym. Ekonomistka porównuje Japonię i ZSRR, wskazując, że mimo wyższych nakładów na B+R w ZSRR, to Japonia odniosła sukces dzięki stworzeniu efektywnego systemu innowacyjnego, obejmującego współpracę sektora publicznego i prywatnego oraz transfer wiedzy i technologii.

System innowacyjny, według Mazzucato, jest kluczowym czynnikiem sukcesu innowacyjnego. Obejmuje on nie tylko nakłady na B+R, ale także jakość instytucji, współpracę między aktorami, transfer wiedzy i technologii, dostęp do kapitału i sprzyjające otoczenie regulacyjne. Budowa efektywnego systemu innowacyjnego jest wyzwaniem dla wielu krajów, w tym dla Polski.

Uwaga: Warto zauważyć, że nowa teoria wzrostu kładzie nacisk na jakość systemu innowacyjnego, a nie tylko na wysokość nakładów na B+R. Efektywny system innowacyjny potrafi generować więcej innowacji przy mniejszych nakładach, poprzez lepszą współpracę, transfer wiedzy i wykorzystanie synergii.

Mazzucato demistyfikuje szereg powszechnych przekonań dotyczących innowacji. Podważa mit o kluczowej roli sektora MŚP w innowacjach, wskazując na firmy szybko rosnące jako prawdziwych motorów wzrostu. Krytykuje również przecenianie roli patentów i sektora VC, który w jej ocenie unika ryzyka i wkracza dopiero na etapie komercjalizacji, po wcześniejszych inwestycjach publicznych. Podkreśla, że problemem Europy nie jest brak przepływu wiedzy, lecz niedostateczne inwestycje publiczne w B+R w porównaniu do USA.

Mity dotyczące innowacyjności często odwracają uwagę od kluczowej roli państwa i skutkują błędnymi decyzjami politycznymi. Ważne jest, aby obalić te mity i oprzeć politykę innowacyjną na rzetelnej wiedzy i dowodach. Tylko wtedy można budować efektywną strategię rozwoju innowacyjności, która przynosi korzyści gospodarcze i społeczne.

Uwaga: Należy pamiętać, że mity dotyczące innowacyjności są często propagowane przez grupy interesu, które chcą zminimalizować rolę państwa i maksymalizować swoje zyski>. Krytyczne myślenie i rzetelna analiza są kluczowe do odróżnienia faktów od fikcji w dyskusji o innowacjach.

Autorka przedstawia przykłady konkretnych amerykańskich inicjatyw rządowych, które ilustrują koncepcję „przedsiębiorczego państwa”. DARPA, program SBIR, wsparcie dla leków sierocych i Narodowa Inicjatywa na rzecz Nanotechnologii (NNI) to przykłady polityki przemysłowej, która nie tylko wspiera, ale aktywnie kreuje nowe rynki i technologie. Te inicjatywy pokazują, jak państwo może skutecznie angażować się w ryzykowne projekty badawcze i stymulować innowacje na skalę globalną.

Przykłady z USA potwierdzają, że państwo może być przedsiębiorcze i skutecznie wspierać innowacje. Inicjatywy takie jak DARPA czy SBIR są dowodem na to, że państwo może podejmować ryzyko, inwestować w przełomowe technologie i kreować nowe rynki. Te doświadczenia mogą być inspiracją dla innych krajów, w tym dla Polski.

Uwaga: Warto zauważyć, że sukces amerykańskich inicjatyw rządowych w obszarze innowacji nie jest przypadkowy. Wynika on z długoterminowej strategii państwa, wysokich nakładów na B+R i efektywnego systemu współpracy między sektorem publicznym i prywatnym.

Analizując sukces Apple, Mazzucato dowodzi, że nawet tak innowacyjna firma opiera swój rozwój na publicznie sfinansowanych technologiach. Internet, GPS, ekrany dotykowe – to tylko niektóre z przełomowych wynalazków, które umożliwiły powstanie iPoda, iPhone’a i iPada. Apple, choć genialny w integracji i komercjalizacji technologii, nie tworzy ich w próżni. Jego sukces jest możliwy dzięki wcześniejszym, często wieloletnim, inwestycjom państwa w badania i rozwój.

Sukces Apple jest ilustracją roli państwa w kreowaniu innowacji. Firma ta wykorzystała technologie opracowane dzięki publicznemu finansowaniu i stworzyła na ich podstawie przełomowe produkty. Apple jest przykładem firmy, która potrafi efektywnie komercjalizować wyniki badań finansowanych ze środków publicznych. Jego sukces nie byłby możliwy bez wkładu państwa.

Uwaga: Pamiętajmy, że sukces Apple nie umniejsza jego innowacyjności i przedsiębiorczości. Firma ta wykazała się geniuszem w integracji i komercjalizacji technologii. Jednak jego sukces opiera się na fundamentach stworzonych przez państwo. Ważne jest, aby docenić wkład obu aktorów w proces innowacyjny.

Mazzucato podkreśla, że w sektorze zielonych technologii kluczowa jest strategiczna rola państwa. Przykład USA, które zapoczątkowały rozwój energii wiatrowej i słonecznej, ale nie utrzymały wystarczającego wsparcia, pokazuje, że sektor VC jest zbyt niecierpliwy, aby sam sprostać wyzwaniom transformacji energetycznej. Przeciwnie, Chiny, z silną polityką państwa i bankami rozwoju, szybko stają się liderem w zielonych technologiach. Autorka konkluduje, że państwo musi aktywnie wyznaczać kierunek rozwoju i zapewniać długoterminowe finansowanie, od fazy badań i rozwoju, aż po masową produkcję.

Zielona rewolucja wymaga strategicznego zaangażowania państwa. Sektor prywatny, kierujący się krótkoterminowymi zyskami, nie jest w stanie sam sprostać wyzwaniom transformacji energetycznej. Państwo musi aktywnie kreować rynek dla zielonych technologii, inwestować w B+R, wspierać rozwój infrastruktury i regulować rynek. Tylko wtedy można osiągnąć cele klimatyczne i zbudować zrównoważoną gospodarkę.

Uwaga: Warto zrozumieć, że zielona rewolucja to nie tylko kwestia technologii, ale także zmiana modelu gospodarczego i społeczna transformacja. Państwo musi odgrywać kluczową rolę w tej transformacji, koordynując działania różnych aktorów i zapewniając sprawiedliwy i zrównoważony rozwój.

Na koniec Mazzucato stawia ważne pytanie o sprawiedliwy podział zysków z innowacji. Skoro państwo ponosi kluczowe ryzyko i koszty inwestycji innowacyjnych, powinno również mieć udział w zyskach, aby móc reinwestować je w dalszy rozwój. Autorka proponuje konkretne rozwiązania, takie jak opłaty licencyjne, udział w patentach czy warunkowe granty, które mogłyby zasilić narodowy fundusz innowacji. Podkreśla również rolę państwowych banków rozwoju, które z sukcesem działają w wielu krajach.

Sprawiedliwy podział zysków z innowacji jest kluczowy dla utrzymania długoterminowej innowacyjności. Jeśli sektor prywatny czerpie korzyści z publicznych inwestycji, państwo powinno mieć udział w tych zyskach, aby móc reinwestować je w dalszy rozwój innowacji. To model symbiozy, a nie pasożytnictwa, który powinien być promowany.

Uwaga: Warto rozważyć, że sprawiedliwy podział zysków z innowacji nie tylko wspiera dalszy rozwój innowacyjności, ale także zmniejsza nierówności społeczne. Zyski z innowacji powinny być dzielone bardziej sprawiedliwie, aby przynosiły korzyści całemu społeczeństwu, a nie tylko wąskiej grupie osób i firm.

Podsumowując, książka Mariany Mazzucato „Przedsiębiorcze państwo” to ważny głos w debacie o roli państwa w gospodarce opartej na wiedzy. Rewidując tradycyjne podejście, autorka przekonuje, że państwo nie jest tylko regulatorem, ale przede wszystkim aktywnym i niezbędnym aktorem w procesie innowacji i wzrostu gospodarczego. Konieczne jest docenienie i zrozumienie tej roli, aby budować konkurencyjną i innowacyjną gospodarkę przyszłości.

Przyszłość gospodarki zależy od innowacji. Innowacje są motorem wzrostu gospodarczego, źródłem nowych miejsc pracy i lepszego standardu życia. Państwo musi odgrywać kluczową rolę w kreowaniu innowacji, poprzez strategiczne inwestycje, wspieranie badań i rozwoju i budowanie efektywnego systemu innowacyjnego. Tylko wtedy Polska może stać się krajem innowacyjnym i konkurencyjnym na arenie międzynarodowej.

Polska, podobnie jak wiele innych państw, stoi u progu wyboru optymalnej ścieżki rozwoju społeczno-gospodarczego. Dyskusja o przyszłości ekonomicznej kraju oscyluje wokół dwóch głównych podejść: strategii polaryzacyjno-dyfuzyjnej, określanej też mianem „lokomotyw wzrostu”, oraz koncepcji rozwoju zrównoważonego, podkreślającej równomierny wzrost we wszystkich regionach.

W kontekście mobilności społecznej, istotna staje się relacja z przestrzenią fizyczną, w tym forma prawna użytkowania mieszkań. W dzisiejszym, dynamicznie zmieniającym się świecie, tradycyjne postrzeganie własności jako źródła wolności i niezależności, może ulec przewartościowaniu. Własność, szczególnie w kontekście zobowiązań kredytowych, może ograniczać mobilność i elastyczność na rynku pracy.

Zastanów się: Czy preferowanie własności nad wynajmem w polskiej polityce mieszkaniowej, promowane przez sektor dewelopersko-bankowy, nie stanowi bariery dla rozwoju społeczeństwa wyboru? Uzależnienie finansowe i przestrzenne ogranicza zdolność do szybkiego reagowania na fluktuacje gospodarcze i poszukiwania lepszych perspektyw zawodowych.

Model polaryzacyjno-dyfuzyjny często przeciwstawia się koncepcji rozwoju zrównoważonego, który zakłada ekwiwalentny wzrost wszystkich regionów, niezależnie od ich potencjału i specyfiki. Jednak, jak argumentuje autor, rozwój zrównoważony w praktyce może okazać się utopią.

Analiza: Metropolie wyróżniają się unikalną koncentracją czynników wzrostu: urbanistycznych, przemysłowych, technologicznych, społecznych i biznesowych. Synergie zachodzące w tych ośrodkach generują silne pole przyciągania, absorbujące kapitał, talenty i inwestycje. Mniejsze ośrodki, z uwagi na limitowany potencjał rynkowy, demograficzny i kadrowy, nie są w stanie wytworzyć analogicznej dynamiki rozwoju.

Konkluzja: Strategia polaryzacyjno-dyfuzyjna, bazująca na wzmacnianiu „lokomotyw” gospodarczych, wydaje się najefektywniejszą drogą do wzrostu dobrobytu. Zgodnie z prawami ekonomii, bogactwo spływa z góry na dół, a nie odwrotnie. Jedynie silne i prężne metropolie mogą rozpędzić lokomotywę polskiej gospodarki.

Usługa wynajmu sprzętu IT w Europie Środkowo-Wschodniej w 2008 roku charakteryzowała się znacznym potencjałem wzrostu, choć wciąż pozostawała w cieniu bardziej rozwiniętych rynków Europy Zachodniej. Raport firmy Livingston, kluczowego gracza w branży, rzucał światło na fundamentalne różnice w obu regionach, nie tylko pod względem skali operacji, ale i w zakresie preferencji dotyczących wynajmowanego asortymentu.

W kontekście europejskiej polityki fiskalnej, temat podatku liniowego powraca z regularnością, budząc _z jednej strony entuzjazm, z drugiej – głęboki sceptycyzm. Najnowsza publikacja European Business Forum ponownie otworzyła tę dyskusję, stawiając kluczowe pytanie: Czy uproszczony system podatkowy jest odpowiedzią na wyzwania ekonomiczne Starego Kontynentu?

Kluczowym orędownikiem podatku liniowego jest Alvin Rabushka z Hoover Institution na Uniwersytecie Stanforda. Jego argumentacja opiera się na obserwacji doświadczeń krajów Europy Środkowo-Wschodniej, które zdecydowały się na ten krok w latach ₁₉₉₄–₂₀₀₄.

Rabushka podkreśla, że wprowadzenie podatku liniowego w dziewięciu państwach regionu przyniosło wymierne korzyści w postaci stabilizacji ekonomicznej i przyspieszenia wzrostu gospodarczego. Co istotne, żaden z tych krajów nie zrezygnował z tego systemu, co, według Rabushki, świadczy o jego efektywności i akceptacji.

Zainteresowanie podatkiem liniowym dostrzegalne jest także w krajach Europy Zachodniej, takich jak Hiszpania, Wielka Brytania, Niemcy, Włochy, Belgia i Finlandia. Głównym motywem jest tu _dążenie do poprawy klimatu inwestycyjnego i stworzenia bardziej przyjaznych warunków dla rozwoju przedsiębiorczości.

Z argumentacją Rabushki polemizuje Richard Murphy, dyrektor Tax Research LPP. W swoim opracowaniu demaskuje on, jego zdaniem, cztery mity rozpowszechniane przez zwolenników podatku liniowego. Murphy przedstawia alternatywne spojrzenie na rzekome korzyści z tego systemu.

Mit 1: Mit Kanonicznej Wersji Podatku Liniowego

Pierwszy mit, zdaniem Murphy’ego, to przekonanie o istnieniu jednej, idealnej wersji podatku liniowego, zaprezentowanej przez Alvina Rabushkę i Roberta E. Halla w 1995 roku. Murphy zwraca uwagę, że propozycja Halla i Rabushki dotyczyła jednego podatku liniowego zastępującego wszystkie podatki dochodowe, w tym dla firm, od zysków kapitałowych i spadków. Podatek miałby być pobierany od dochodu z zatrudnienia w kraju i krajowych nadwyżek gotówkowych w biznesie. Taka konstrukcja prowadziłaby do bardzo wąskiej bazy podatkowej, nieobejmującej na przykład dochodów zagranicznych.

Murphy argumentuje, że w praktyce taka wersja podatku liniowego wzmocniłaby optymalizację podatkową. Firmy i osoby fizyczne dążyłyby do wyłączenia dochodów spod opodatkowania, na przykład poprzez przyjmowanie statusu firm zagranicznych świadczących usługi zza granicy, co tworzyłoby dla nich raj podatkowy. Murphy sugeruje, że propozycja Halla i Rabushki, być może nieświadomie, ułatwia unikanie opodatkowania i prowadzi do spadku dochodów państwa.

Mit 2: Mit Sukcesu Podatku Liniowego w Europie Wschodniej

Drugi mit dotyczy rzekomego sukcesu podatku liniowego w dziewięciu krajach europejskich. Murphy podkreśla, że żaden z tych krajów nie wdrożył systemu podatkowego zbliżonego do konstrukcji Halla i Rabushki. Sondaże pokazują, że w żadnym z tych państw nie wprowadzono podatków dla firm opartych na przepływach gotówkowych, ani 100% odpisu amortyzacyjnego w roku inwestycji. Co więcej, nawet jednolity podatek liniowy nie jest powszechny – tylko Słowacja i Rumunia mają jednakową stawkę podatku dochodowego dla firm i osób fizycznych.

Większość krajów, które wprowadziły podatek liniowy, posiada rozbudowane systemy ulg i zwolnień podatkowych oraz boryka się ze złożonym prawem podatkowym. Przykładem jest Estonia, gdzie z powodu zawiłości systemu, większość podatników otrzymuje zwroty podatku.

Mit 3: Mit Wielkich Korzyści Gospodarczych z Podatku Liniowego

Trzeci mit głosi, że kraje, które wprowadziły podatek liniowy, odniosły ogromne korzyści gospodarcze. Murphy kwestionuje to, powołując się na dane. Wzrost dochodów podatkowych w niektórych krajach, np. w Rosji, wynikał głównie ze wzrostu gospodarczego, poprawy ściągalności podatków i wzrostu dyscypliny podatkowej, a nie z samego podatku liniowego. Murphy przytacza przykład Gruzji, która przed wprowadzeniem podatku liniowego miała problemy z poborem podatków, a poprawa nastąpiła dzięki reformom prawa podatkowego i walce z korupcją.

Murphy sugeruje, że w Europie Zachodniej, gdzie unikanie opodatkowania nie jest tak powszechne, trudno będzie osiągnąć podobne korzyści z wprowadzenia podatku liniowego.

Mit 4: Mit Powszechnych Korzyści z Podatku Liniowego dla Większości Podatników

Ostatni mit mówi, że większość podatników w Europie Zachodniej zyska na podatku liniowym, z wyjątkiem najbogatszych. Murphy twierdzi, że to nieprawda. W Wielkiej Brytanii, na przykład, podatek liniowy pogorszyłby sytuację klasy średniej (osób zarabiających 25–70 tys. funtów rocznie). Osoby o niższych dochodach mogłyby zyskać nieznacznie, natomiast najwięcej zyskaliby najbogatsi (10% najlepiej zarabiających zyskałoby ponad 8000 funtów rocznie). Podobne symulacje dotyczą Holandii, Niemiec i Danii. Murphy konkluduje, że podatek liniowy jest mechanizmem przenoszenia dochodów od klasy średniej do najbogatszych.

Murphy idzie o krok dalej, twierdząc, że podatek liniowy ma dwa główne ukryte cele. Po pierwsze, zmniejszenie roli państwa poprzez ograniczenie jego dochodów. Cytuje Rabushkę, który w prywatnej rozmowie miał powiedzieć, że celem jest uwolnienie się od państwa opiekuńczego i prywatyzacja systemów emerytalnych, edukacji, służby zdrowia, infrastruktury itp.

Drugim celem jest przeniesienie obciążeń podatkowych z najbogatszych na gorzej zarabiających, przy jednoczesnym ograniczeniu dostępu do świadczeń socjalnych. Murphy konkluduje, że podatek liniowy jest mechanizmem zwiększania nierówności społecznych, kamuflując to hasłami uproszczenia i efektywności.

Dyskusja wokół podatku liniowego w Europie pozostaje żywym i istotnym elementem debaty o przyszłości systemów fiskalnych. Argumenty przedstawione przez Alvina Rabushkę i skontrowane przez Richarda Murphy’ego ukazują _dwie fundamentalnie różne perspektywy.

Z jednej strony, zwolennicy podatku liniowego akcentują prostotę, przejrzystość i potencjalne korzyści gospodarcze, wskazując na doświadczenia krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Z drugiej strony, krytycy ostrzegają przed wzrostem nierówności społecznych i podważają rzekome korzyści ekonomiczne, argumentując, że prawdziwe cele podatku liniowego są głęboko polityczne i ideologiczne.

W kontekście _współczesnych wyzwań, takich jak globalizacja, nierówności dochodowe i potrzeba finansowania usług publicznych, decyzja o wyborze systemu podatkowego staje się jeszcze bardziej złożona. Przyszłość pokaże, czy Europa skłoni się ku uproszczeniom fiskalnym, czy też pozostanie przy bardziej progresywnych modelach, starając się pogodzić efektywność ekonomiczną ze sprawiedliwością społeczną.

Badanie, którego zakres objął blisko 300 CIO z kluczowych rynków europejskich (Wielka Brytania, Francja, i Niemcy), rzuca światło na skalę problemu. Ponad jedna czwarta (27%) CIO otwarcie przyznaje, że ich mobilni pracownicy regularnie doświadczają trudności z uzyskaniem stabilnego i bezpiecznego dostępu do sieci firmowej. To nie tylko frustracja dla użytkowników, ale również realne straty w efektywności operacyjnej przedsiębiorstw.

Co więcej, sytuację pogarsza fakt, że 11% respondentów wskazuje na poważne problemy z nieprawidłowym lub niestabilnym działaniem kluczowych aplikacji biznesowych. Te aplikacje, stanowiące cyfrowy kręgosłup organizacji, są niezbędne do realizacji codziennych zadań i procesów. Ich zawodność bezpośrednio przekłada się na obniżenie produktywności i demotywację pracowników zdalnych. Skutki są odczuwalne w całym przedsiębiorstwie, wpływając na terminowość realizacji projektów i satysfakcję klienta.

Uwaga: Warto podkreślić, że wysiłki firm związane z nieustanną optymalizacją operacji biznesowych generują znaczącą presję na działy IT. Te działy są teraz wzywane do inwestowania coraz większej ilości czasu i zasobów finansowych w kluczowe wsparcie pracowników mobilnych. To strategiczne przesunięcie priorytetów wymaga elastyczności i zdolności do adaptacji w dynamicznie zmieniającym się krajobrazie technologicznym.

Niemal 32% ankietowanych CIO zaobserwowało w ciągu ostatniego roku wyraźny wzrost zapotrzebowania na wszechstronne wsparcie mobilnych użytkowników. Ten wzrost popytu na usługi IT to nie tylko sygnał rosnącej popularności pracy zdalnej, ale również dowód na złożoność wyzwań związanych z utrzymaniem efektywności operacyjnej w środowisku mobilnym.

Co istotne, podobny odsetek CIO szacuje, że ich działy IT poświęcają obecnie blisko połowę swojego całkowitego czasu pracy na intensywne rozwiązywanie problemów zgłaszanych przez pracowników zdalnych. To ogromne obciążenie, które może wpływać na zdolność działów IT do realizacji innych, równie ważnych projektów strategicznych i operacyjnych. Dodatkowo, niepokojący jest fakt, że aż 46% dyrektorów IT odnotowało w tym samym okresie zauważalne zwiększenie kosztów bezpośrednio związanych z zapewnieniem odpowiedniego wsparcia dla rozproszonego zespołu pracowników mobilnych.

Raport Vanson Bourne jednoznacznie potwierdza utrwalający się trend wzrostowy mobilności w nowoczesnych przedsiębiorstwach. Aż 52% CIO deklaruje, że liczba pracowników mobilnych w ich organizacjach systematycznie wzrastała w ciągu ostatniego roku. To wyraźny sygnał, że praca zdalna i hybrydowa przestają być wyjątkiem, a stają się nowym standardem w wielu sektorach gospodarki.

Obecnie, pracownicy mobilni stanowią średnio 32% ogółu zatrudnionych w badanych firmach. Ten znaczący odsetek podkreśla wagę strategicznego i kompleksowego podejścia do ich obsługi i efektywnego wsparcia IT. Ignorowanie potrzeb tej rosnącej grupy pracowników może prowadzić do poważnych konsekwencji dla produktywności, innowacyjności i konkurencyjności przedsiębiorstw.

Podsumowując, badanie Vanson Bourne jasno i dobitnie pokazuje, że wsparcie IT dla pracowników mobilnych to już nie tylko kwestia czysto techniczna, ale przede wszystkim strategiczne wyzwanie dla współczesnych, dynamicznie rozwijających się przedsiębiorstw. Zapewnienie mobilnym pracownikom niezawodnego, szybkiego i bezpiecznego dostępu do kluczowej sieci firmowej oraz niezbędnych aplikacji, przy jednoczesnej efektywnej kontroli kosztów operacyjnych, staje się kluczowym czynnikiem bezpośrednio wpływającym na długoterminowy sukces i stabilną konkurencyjność każdej nowoczesnej organizacji.

Współczesne organizacje muszą zatem priorytetowo traktować inwestycje w zaawansowane i skalowalne rozwiązania IT dedykowane wsparciu mobilności pracowników. To strategiczne podejście wymaga holistycznej wizji, uwzględniającej nie tylko aspekty technologiczne, ale również procesy, kompetencje i kulturę organizacyjną. Tylko w ten sposób przedsiębiorstwa mogą w pełni wykorzystać potencjał pracy zdalnej, minimalizując jednocześnie ryzyka i koszty operacyjne.

Wskaźnik Optymizmu Konsumentów (WOK) jest kluczowym narzędziem monitorowania nastrojów społecznych w zakresie gospodarki. Jego regularne publikacje pozwalają na ocenę bieżącej sytuacji ekonomicznej z perspektywy indywidualnych konsumentów. Wyraża on zbiorową ocenę przyszłych warunków ekonomicznych gospodarstw domowych i kraju.

We wrześniu 2024 roku, Wskaźnik Optymizmu Konsumentów zanotował lekkie osłabienie, co stanowi sygnał zmian w nastrojach społecznych. Spadek, choć niewielki, wymaga bliższej analizy, aby zrozumieć jego przyczyny i potencjalne konsekwencje.

W kontekście globalnym, wrześniowy spadek może być interpretowany jako reakcja na zawirowania w gospodarce światowej, aczkolwiek czynniki wewnętrzne również odgrywają istotną rolę.

Podkreślenia wymaga fakt, że pomimo spadku WOK nadal utrzymuje się na poziomie wskazującym na przewagę optymistów wśród konsumentów, co łagodzi negatywny wydźwięk samej informacji o spadku.

Na nastroje konsumentów w Polsce wpływa szereg czynników, zarówno makroekonomicznych, jak i społeczno-politycznych. Rynek pracy, inflacja, stopy procentowe i PKB to tylko niektóre z nich.

W kontekście wrześniowego badania, kluczową rolę mogły odegrać informacje dotyczące budżetu państwa i dyskusje o potencjalnym wzroście deficytu. Te wydarzenia mogą generować niepewność co do przyszłej stabilności ekonomicznej.

Analizując dane historyczne można zauważyć, że WOK często reaguje na ważne komunikaty i decyzje rządowe, co potwierdza wrażliwość nastrojów konsumenckich na politykę gospodarczą.

Nastroje konsumenckie, mierzone WOK, mają bezpośrednie implikacje dla sektorów biznesu. Stabilna skłonność do zakupów jest pozytywnym sygnałem dla handlu detalicznego i branży usług.

Pomimo lekkiego spadku ogólnego WOK, utrzymujący się optymizm w obszarze zakupów sugeruje, że popyt konsumpcyjny pozostanie ważnym motorem wzrostu gospodarczego.

Dla przedsiębiorstw kluczowe jest monitorowanie nastrojów konsumenckich i dostosowywanie strategii biznesowych do zmieniającej się sytuacji.