Song Hongbing: Kto stworzył potęgę Wall Street? Historia finansowych dynastii

Książka „Świat władzy pieniądza”, kontynuacja bestsellerowej „Wojny o pieniądz” Songa Hongbinga, chińskiego ekonomisty o globalnej renomie, to dogłębna analiza współczesnego systemu finansowego. Publikacja ta śledzi ewolucję tego systemu – od zarania bankowości centralnej, poprzez epokę parytetu złota, aż po jego upadek w 1971 roku. Hongbing rzuca światło na postaci stojące za tymi przemianami i beneficjentów tych procesów, podkreślając fundamentalną rolę relacji między bankierami a elitami władzy.

^{Jak zaskakujące by to nie było,} Niemcy stanowiły kolebkę wielu wpływowych dynastii finansowych. Rodziny takie jak Rothschildowie, Oppenheimowie, Bleichroederowie, Warburgowie, Seligmanowie, Schroederowie, Schiffowie, Speyerowie, Baringowie i Mendelssohnowie – wszystkie one wywodzą się z niemieckich korzeni. Ich zgromadzony kapitał i zdolność do pomnażania bogactwa odegrały kluczową rolę w kształtowaniu wydarzeń w XIX-wiecznej Europie, włączając w to dojście do władzy Otto von Bismarcka, wojnę niemiecko-austriacką, wojnę francusko-pruską i zjednoczenie Niemiec. Pomimo że niektóre z tych rodów z czasem usunęły się w cień, inne do dziś utrzymują znaczącą pozycję w globalnej finansjerze.

Dynastia finansowa

Rodzina lub ród, którego źródłem bogactwa i wpływów są operacje finansowe, bankowość i inwestycje. Charakteryzują się międzypokoleniowym gromadzeniem kapitału i przekazywaniem wiedzy finansowej.

Aby lepiej zrozumieć skalę wpływu tych rodów, warto przyjrzeć się następującemu zestawieniu:

Bankierzy szybko rozszerzali swoje operacje poza rodzinne miasta, ^{zakładając banki i filie w różnych krajach.} Pierwszym centrum kapitalizmu stał się Amsterdam, gdzie dynamiczny handel morski generował ogromne zapotrzebowanie na usługi finansowe. To tam karierę rozpoczęła szkocka rodzina Hope’ów, początkowo zaangażowana w handel niewolnikami i organizację osadnictwa w Anglii, a później w udzielanie pożyczek rządowych, na przykład Portugalii. W zamian, Hope’owie otrzymali koncesję na handel brazylijskimi diamentami, przekształcając Amsterdam w centrum tego lukratywnego rynku. Po rewolucji francuskiej, rodzina Hope’ów znalazła schronienie w Londynie, gdzie nawiązała współpracę z rodziną Baringów, protestantami z północnych Niemiec, którzy wcześniej wyemigrowali do Anglii. Po burzliwych czasach wojen napoleońskich, Baringowie przejęli interesy Hope’ów i wzmocnieni tą fuzją, wkroczyli na arenę polityczną.

Uwaga: Warto podkreślić, że Londyn stopniowo przejmował rolę centrum zarządzania finansami. Rewolucja przemysłowa, rozwój handlu zamorskiego i ustanowienie Banku Anglii stworzyły solidne fundamenty Imperium Brytyjskiego. Rodziny Baringów, Rothschildów i Schroederów zdominowały Bank Anglii oraz emisję obligacji skarbowych w Wielkiej Brytanii i innych krajach Europy i Ameryki, monopolizując przepływ światowego kapitału. Ich działalność obejmowała finansowanie konfliktów zbrojnych i wspieranie sektora militarnego, co umożliwiało im czerpanie zysków z kontrybucji i zbrojeń. Rywalizacja między tymi rodami o lukratywne przedsięwzięcia była niezwykle intensywna.

Baringowie, choć później ustąpili miejsca Rothschildom, ^{jako pierwsi zbudowali rozległą sieć powiązań finansowych.} Otrzymywali lukratywne zlecenia od rządu brytyjskiego, a ich przedstawiciele zasiadali w Parlamencie. W Ameryce, pomogli sfinansować zakup Luizjany od Napoleona. Kolejne znaczące zlecenie nadeszło z Francji po upadku Napoleona, kiedy to Baringowie przeprowadzili emisję obligacji skarbowych na spłatę kontrybucji wojennych, inkasując wysokie prowizje. Rothschildowie, początkowo z mniejszym udziałem w tym przedsięwzięciu, rozpoczęli bezwzględną walkę o dominację, rywalizując o kolejne projekty i dążąc do osłabienia pozycji Baringów. Ostatecznie bank Baringów upadł w 1995 roku w wyniku działań Nicka Leesona.

„Rewolucyjne zmiany w krajobrazie finansowym XIX wieku były napędzane rywalizacją i współpracą między rodami bankowymi, które kształtowały nowoczesny kapitalizm.”

W połowie XIX wieku większość banków inwestycyjnych w Europie znajdowała się w rękach żydowskich rodzin, a pod koniec stulecia Rothschildowie stali się hegemonami, wchodząc poprzez małżeństwa w kręgi arystokratyczne. Pomogli Wielkiej Brytanii w przejęciu Kanału Sueskiego i inwestowali w Ameryce Południowej. Na przełomie XIX i XX wieku Londyn był centrum globalnego systemu finansowego, a funt szterling, oparty na złocie, pieniądzem rezerwowym świata. Rothschildowie aktywnie dążyli do eliminacji srebra z obiegu i ustanowienia standardu złota, którego wydobycie kontrolowali, uzależniając od siebie banki centralne.

W historii bankowości nie można pominąć roli szwajcarskich bankierów, ^{działających głównie we Francji.} Opóźnienie rewolucji przemysłowej we Francji w porównaniu do Wielkiej Brytanii wynikało z niestabilności politycznej. Jednak w XIX wieku Francja wkroczyła na ścieżkę dynamicznego rozwoju, który zawdzięczała bogactwom kolonialnym, handlowi międzykontynentalnemu i prywatnemu sektorowi bankowemu. Działały tam dwie główne grupy bankierów: szwajcarscy purytanie (rodziny Mirabaud, Mallet, Hottinguer) i rodziny żydowskie, z Rothschildami na czele. Purytańscy bankierzy odegrali istotną rolę w rewolucji francuskiej, a następnie wsparli Napoleona, który utworzył Bank Francji (prywatny bank centralny). Ich wpływy są odczuwalne do dziś, co potwierdza spór między rządami USA i Szwajcarii w 2009 roku dotyczący niejawnych kont, w który zamieszana była rodzina Mirabaud. Bankiem Francji zarządzali przedstawiciele obu grup, w tym rodziny Rothschildów, Mirabaud i Malletów, z których ostatni rządzili nim przez 136 lat, aż do nacjonalizacji w 1936 roku.

Wśród rodzin żydowskich również panowała konkurencja. Rothschildowie mieli rywali w postaci rodzin Fouldów i braci Pereire. Ci ostatni, przy wsparciu Napoleona III, założyli w 1852 roku bank inwestycyjny Credit Mobilier, który miał finansować inwestycje w kolejnictwo. Początkowo odnosili sukcesy, jednak kryzys związany z wojną krymską w 1854 roku i deficyt kapitału doprowadziły do upadku banku po pięciu latach działalności. Pereire’owie nigdy nie odzyskali dawnej pozycji, choć w 1881 roku założyli Bank Transatlantycki, który nadal należy do najstarszych we Francji. Na porażce Pereire’ów skorzystali Rothschildowie, którzy na początku XX wieku przejęli kontrolę nad bankiem Paribas, mającym decydujący wpływ na gospodarkę Francji, utrzymując ją do 1931 roku.

W XIX wieku do Ameryki przybyła fala żydowskich rodzin bankierskich z Niemiec, ^{w tym Seligmanowie, Belmontowie, Schiffowie, Kuhnowie, Loebowie, Warburgowie, Speyerowie, Goldmanowie i Sachsowie.} Song Hongbing podkreśla, że to te rody stanowią fundament potęgi Wall Street, gdzie w rękach żydowskich finansistów skupiona jest znaczna część władzy. Byli to ludzie o wyjątkowych zdolnościach i przedsiębiorczości.

Przypomnijmy, Joseph Seligman, który rozpoczynał karierę w rodzinnym kantorze wymiany walut w Bawarii, wyemigrował do Ameryki w okresie rewolucji przemysłowej. Zaczynał jako obwoźny handlarz, a skończył jako bankier w Nowym Jorku, zyskując miano „amerykańskiego Rothschilda”. W czasie wojny secesyjnej realizował zlecenia rządowe i nawiązał współpracę z Rothschildami, lokując amerykańskie obligacje skarbowe na europejskich rynkach. Seligmanowie, podobnie jak Rothschildowie w Europie, zdobyli znaczące wpływy polityczne. Śmierć prezydenta Jamesa Garfielda, przeciwnika prywatnego banku centralnego, w willi Seligmanów budzi kontrowersje.

Jednym z największych sukcesów Seligmanów było zaangażowanie w projekt budowy Kanału Panamskiego. ^{Wspólnie z Morganami przekonali Kongres USA do zmiany lokalizacji kanału z Nikaragui na Panamę.} Gdy rząd Kolumbii, do której należała Panama, odmówił udostępnienia terenu, bankierzy sfinansowali rebelię separatystów w Panamie, która przy cichym wsparciu prezydenta Roosevelta zakończyła się sukcesem. Panama stała się niepodległym państwem, a bankierzy, którzy sfinansowali projekt, osiągnęli ogromne zyski.

Jacob Schiff, przedstawiciel młodszego pokolenia żydowsko-niemieckich bankierów, ^{został partnerem banku Kuhn, Loeb&Co, który dzięki jego talentowi szybko się rozwijał.} Kluczowym projektem Schiffa była budowa kolei Atlantyk-Pacyfik. Namówił do udziału Morgana, jednak gdy ten się wycofał, Schiff zmontował własną grupę i pozyskał kapitał w Europie, współpracując z braćmi Warburgami, którzy dołączyli do Kuhn, Loeb&Co. W 1897 roku grupa Schiffa przejęła udziały w Union Pacific, przynosząc ogromne zyski.

W XIX wieku w Ameryce powstały pierwsze banki inwestycyjne, które koncentrowały się na handlu papierami dłużnymi, emisji akcji i wprowadzaniu spółek na giełdę, a ich centrum stała się Wall Street. Na przełomie XIX i XX wieku do Ameryki zaczęli napływać żydzi z Europy Wschodniej i Rosji, którzy, pomimo początkowego dystansu ze strony niemieckich współplemieńców, stworzyli w Ameryce przemysł filmowy, a ich królestwem stało się Hollywood.

Rodzina Warburgów, posiadająca bank w Hamburgu, ^{odegrała znaczącą rolę po zjednoczeniu Niemiec w 1871 roku.} Max Warburg był zaangażowany w budowę niemieckiej floty, która miała rywalizować z flotą brytyjską. Przed I wojną światową Hamburg stał się drugim po Nowym Jorku portem przeładunkowym. Wynalezienie silnika benzynowego przez Daimlera zaostrzyło rywalizację niemiecko-brytyjską o dostęp do ropy naftowej. Niemcy planowały budowę linii kolejowej Berlin-Bagdad, a bank Warburgów zbierał środki na ten cel.

Podsumowując ten okres, wybuch I wojny światowej i klęska Niemiec doprowadziły do upokarzającego traktatu wersalskiego, który stał się zarzewiem II wojny światowej. Osłabienie Niemiec leżało w interesie Wielkiej Brytanii, która obawiała się ich rosnącej potęgi. USA, sojusznik Wielkiej Brytanii, również dążyły do osłabienia brytyjskiej hegemonii. Song Hongbing analizuje grę interesów w okresie I wojny światowej i po niej, w tym rolę ruchu syjonistycznego i walkę o utworzenie państwa żydowskiego w Palestynie, popieraną przez Rothschildów.

Hiperinflacja w Niemczech w latach 1922–23, ^{według Hongbinga, była narzędziem obalenia Republiki Weimarskiej i budowy silnego państwa niemieckiego,} rywalizującego z Wielką Brytanią. Pierwszym krokiem było oddanie Reichsbanku w ręce prywatne w 1922 roku, a kolejnym – akcja międzynarodowych bankierów na rzecz obniżenia kursu marki. Reichsbank i banki komercyjne drukowały ogromne ilości pieniędzy i udzielały tanich kredytów, pogłębiając hiperinflację. W wyniku inflacji majątek Niemiec został zrabowany, klasa średnia zubożała, a międzynarodowi bankierzy zarobili fortuny. Stabilizacja nastąpiła w 1924 roku dzięki reformom Hjalmara Schachta. Niemcy mogły zaciągać kredyty na Wall Street na odbudowę gospodarki. W latach 1924–31 Niemcy otrzymały 18,6 mld marek kredytów i spłaciły 10,5 mld marek odszkodowań wojennych. Lokowaniem niemieckich papierów wartościowych zajmowali się Rockefellerowie, Morganowie i Warburgowie. Plan Dawesa z 1924 roku zredukował niemieckie zobowiązania do 37 mld marek. Dzięki amerykańskim pożyczkom przemysł niemiecki odzyskał dynamikę.

Następnie bankierzy i amerykańscy politycy zaczęli poszukiwać silnego lidera politycznego w Niemczech, ^{a ich uwaga skupiła się na Adolfie Hitlerze.} Wysłali nawet do Berlina Warburga z Wall Street. Nie przewidzieli jednak, że Hitler ma własne plany.

Co ciekawe, Hitler doszedł do władzy w 1933 roku w czasie kryzysu gospodarczego. Powierzył Hjalmarowi Schachtowi funkcję szefa Reichsbanku, a następnie ministra gospodarki. Schacht, wykorzystując swoje kontakty w świecie bankowym, pozyskał kapitał zagraniczny, lokując niemieckie papiery wartościowe na Wall Street, w dużej mierze dzięki relacjom z rodziną Warburgów. Niemiecki cud gospodarczy opierał się na priorytetach takich jak budowa autostrad i rozwój przemysłu zbrojeniowego. Amerykańskie firmy działające w Niemczech zgodziły się na reinwestowanie zysków na miejscu. W latach 1933–39 naziści otrzymali wsparcie finansowe od grup DuPont, Rockefeller, Mobil i Morgana.

W XX wieku kapitalizm finansowy ewoluował w kierunku kapitalizmu monopolistycznego. ^{Elity finansowe, działając poprzez pośredników, wycofały się z pierwszej linii.} Wprowadzono publiczne zbiórki kapitału, pozwalające na kontrolę nad gospodarką przy minimalnym zaangażowaniu własnych środków. Plutokraci przestali figurować w rankingach najbogatszych, ale zachowali kontrolę nad majątkiem.

Jedną z form utrzymania kontroli stały się fundacje, do których transferowano środki zwolnione z podatków. Fundacje, wynalezione przez Rockefellerów, pozwalają na unikanie podatków spadkowych, dochodowych i od zysków kapitałowych. Mogą kupować i sprzedawać aktywa bez publikowania raportów, przeznaczając jedynie niewielki procent dochodów na cele charytatywne. Fundacje umożliwiają również kontrolowanie nauki i mediów.

Dziś przedstawiciele wielkiej finansjery działają w ukryciu, a ich majątki są trudne do oszacowania. Rockefellerowie kontrolują największe spółki poprzez udziały ukryte w fundacjach i trustach. Mają również wpływ na polityków poprzez organizacje takie jak CFR (Council on Foreign Relations), odgałęzienie tajnego stowarzyszenia Cecila Rhodesa, dążącego do światowej dominacji pod sztandarem Imperium Brytyjskiego. Po rozpadzie imperium ideę tę kontynuuje Komisja Trójstronna (Trilateral Commission), utworzona z inicjatywy Dawida Rockefellera. Komisja Trójstronna promuje globalizację, prezentując ją jako odpowiedź na globalne problemy i krok w kierunku globalnego rządu. Jednym z koordynatorów KT jest Zbigniew Brzeziński.

Globalizacja finansowa

Proces integracji rynków finansowych na skalę światową, umożliwiający swobodny przepływ kapitału, usług finansowych i instrumentów finansowych pomiędzy krajami. Z jednej strony generuje wzrost gospodarczy, z drugiej niesie ryzyko kryzysów finansowych o zasięgu globalnym.

Aby zilustrować wpływ fundacji na globalną gospodarkę, przedstawiamy uproszczoną strukturę kontroli:

Dlaczego międzynarodowa finansjera tak uparcie dąży do globalizacji? ^{Ponieważ oznacza to poszerzenie i pogłębienie kontroli nad światem – odpowiada Song Hongbing.} Kryzys finansowy z 2008 roku był krokiem w kierunku budowy infrastruktury globalnego rządu: globalnego banku centralnego i jednej światowej waluty. Prawo emisji pieniądza to prawo do dystrybucji bogactwa, a suwerenność monetarna jest fundamentem suwerenności narodowej. Globalny bank centralny, niezależny od demokratycznych rządów, przejmie kontrolę nad emisją pieniądza. Kolejny kryzys finansowy, zdaniem Hongbinga, jest nieunikniony i będzie związany z dolarem. Dług USA rośnie w zawrotnym tempie, a Rezerwa Federalna „drukuje” dolary, aby go zmniejszyć. Długoterminowa nadmierna emisja dolarów sprawia, że obecny system nie jest zrównoważony. Hongbing przewiduje, że filarami nowego systemu walutowego będą złoto i limity emisji dwutlenku węgla.

1. Kluczowe tezy Songa Hongbinga:
   • Globalizacja finansowa jako narzędzie kontroli.
   • Ryzyko kolejnego kryzysu finansowego związanego z dolarem.
   • Przewidywanie nowego systemu walutowego opartego na złocie i limitach emisji CO₂.
2. Znaczenie książki „Świat władzy pieniądza”:
   • Dogłębna analiza historyczna mechanizmów systemu finansowego.
   • Ujawnienie roli dynastii finansowych w kształtowaniu historii.
   • Prowokacja do refleksji nad przyszłością globalnej gospodarki.

Książki Songa Hongbinga „Wojna o pieniądz” i „Wojna o pieniądz 2” ukazały się w Polsce nakładem wydawnictwa Wektory. W 2016 roku wydano trzeci tom: „Wojna o pieniądz. Epoka walczących królestw”.