Imperium Pieniądza: Stara Gwardia i Nowi Gracze – Czy Chiny Zmienią Zasady Gry?

Bank Anglii, założony w 1694 roku, stał się pierwowzorem nowożytnych banków centralnych. Zapewnił królowi kredyt w zamian za prawo emisji banknotów. Banknoty te ewoluowały od weksli na złoto do pełnoprawnej waluty.

Model ten sprytnie przekształcał prywatny dług monarchy w dług publiczny, obciążając społeczeństwo spłatą odsetek. Król i bankierzy zyskiwali, a społeczeństwo ponosiło koszty. Ten mechanizm, z niewielkimi zmianami, trwa do dziś.

1. Bank Anglii: modelowy bank centralny.
2. Prywatny dług monarchy -> dług publiczny.
3. Społeczeństwo spłaca odsetki.

Rozprzestrzenienie modelu Banku Anglii w Europie to zasługa rodziny Rothschildów. Założyli banki w kluczowych miastach i stworzyli międzynarodowy system rozliczeń oparty na kontroli rynku złota.

Do połowy XIX wieku Rothschildowie kontrolowali emisję walut w Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech, Austrii i Włoszech. Ich sukces to efekt zrozumienia rynków, tajemnicy operacji, dostępu do informacji i przewidywania przyszłości.

Autor przedstawia fakty historyczne i polityczne tło zamachów, od Lincolna po Kennedy’ego. Te historie, solidnie udokumentowane, zmuszają do poważnego potraktowania tez o wpływie finansjery na losy państw. Hongbing opiera się na bogatej bibliografii, prasie, wypowiedziach polityków i bankierów.

Ważne: Rok 1963 i dekret wykonawczy nr 11110 Kennedy’ego to punkt zwrotny. Departament Skarbu miał emitować certyfikaty na bazie srebra, stając się pełnoprawnym pieniądzem. To był atak na FED.

Dekret Wykonawczy 11110

Dekret J.F. Kennedy’ego z 1963 roku, mający na celu ograniczenie władzy Rezerwy Federalnej. Próba emisji pieniądza przez Departament Skarbu.

Wprowadzono banknoty 2– i 5-dolarowe z napisem „banknot Stanów Zjednoczonych”. Większych nominałów nie zdążono wprowadzić. W listopadzie 1963 roku J.F. Kennedy zginął. Jego rozkaz został zignorowany, a prezydent Johnson uznał go za niebyły.

Model finansowy bankierów opiera się na obligacjach rządowych jako zabezpieczeniu dla emisji waluty. Wzrost długu rządowego napędza emisję pieniądza. Ten mechanizm generuje zyski z odsetek od długu. Gdy bank centralny jest prywatny, zyski trafiają do właścicieli, kosztem podatników.

1. Model finansowy: obligacje rządowe -> emisja waluty.
2. Wzrost długu -> wzrost emisji pieniądza.
3. Zyski z odsetek dla prywatnego banku centralnego.

Parytet złota ograniczał ten proces, gdyż ilość kruszcu jest ograniczona. Bankierzy dążyli do kontroli ceny złota i stworzenia pieniądza oderwanego od surowców.

John Maynard Keynes, brytyjski ekonomista, odegrał kluczową rolę w porzuceniu standardu złota. Jego teorie otworzyły drogę do systemu pieniądza fiducjarnego, oderwanego od realnych aktywów.

Keynes, początkowo krytyk standardu złota, z czasem stał się jego zagorzałym przeciwnikiem. Jego wpływ na elity finansowe był ogromny, co przyczyniło się do zmiany paradygmatu w globalnej polityce monetarnej.

1. Keynes: kluczowa postać w porzuceniu złota.
2. Teoria „taniego pieniądza”: drukować, pożyczać, wydawać.
3. Wpływ na politykę monetarną i elity finansowe.

Teoria „taniego pieniądza” stała się podstawą New Deal F.D. Roosevelta i mechanizmem do pomnażania bogactwa dla nielicznych. Sam Roosevelt utrzymywał bliskie kontakty z Wall Street.

Kryzys 1907 roku dał pretekst do utworzenia FED. Kryzys 1929 roku był tragicznym przykładem „strzyżenia owiec” na niespotykaną skalę. Hongbing dowodzi, że krach 1929 roku był zaplanowany już w 1927 roku podczas tajnego spotkania FED i europejskich bankierów.

Na kryzysie, jak zwykle, nie wszyscy stracili. Wybrani, powiązani z udziałowcami FED, zdążyli przed „czarnym czwartkiem” pozbyć się akcji i zamienić je na obligacje rządowe, a następnie skupować przecenione aktywa. Jednym z beneficjentów był Joe Kennedy.

1. Kryzys 1907: pretekst do FED.
2. Kryzys 1929: planowany krach i „strzyżenie owiec”.
3. Beneficjenci kryzysu: powiązani z FED.

Hongbing podkreśla, że wojny i kryzysy są dla bankierów źródłem zysków. Bez Rezerwy Federalnej nie doszłoby do wybuchu I wojny światowej. Niemcy się zbroiły, ale brakowało im środków.

Rząd USA początkowo nie chciał udziału w konflikcie, ale bankierzy wsparli Ententę, wywierając nacisk na władze USA. USA udzieliły Entencie pożyczek i włączyły się do wojny. W razie zwycięstwa Niemiec, obligacje wojenne Ententy stałyby się bezwartościowe. Na wojnie skorzystali bracia Warburg, Baruch, Meyer i Stettinius.

Finansowanie Wojen

Wojny generują dług i zapotrzebowanie na kapitał, co sprzyja bankierom. Mechanizm zysków z odsetek i kontroli nad finansami.

Traktat wersalski, określany przez Hongbinga jako „umowa o zawieszeniu wojny”, nałożył na Niemcy gigantyczne reparacje wojenne. Bankierzy towarzyszyli dyplomatom w Paryżu, wpływając na kształt traktatu i zasiewając ziarno II wojny światowej.

Reparacje uderzyły w niemieckie klany bankierskie, które uruchomiły hiperinflację, „strzyżąc” klasę średnią. Bankierzy z Londynu i Wall Street udzielili Niemcom pomocy w spłacie reparacji, inkasując zyski. Do 1931 roku Niemcy otrzymały 138 miliardów marek kredytu, spłacając 86 miliardów reparacji. Resztę przeznaczono na przygotowania do wojny.

1. Traktat wersalski: „umowa o zawieszeniu wojny”.
2. Reparacje wojenne -> hiperinflacja w Niemczech.
3. Pomoc finansowa z Londynu i Wall Street -> zyski bankierów.

Po wojennej mobilizacji, gospodarka USA rozkwitła. Bankierzy z Wall Street szykowali kolejne „żniwa”. W latach 1925–1928 FED poluzował politykę kredytową, zachęcając do kredytów i spekulacji.

W marcu 1929 roku Paul Warburg ostrzegł przed kryzysem. W sierpniu FED i nowojorski bank FED podniosły stopy procentowe. Inwestorzy wpadli w pułapkę braku płynności i rzucili się do wyprzedaży akcji. Majątek o wartości 160 miliardów dolarów rozpłynął się w mgnieniu oka.

Krach 1929

Zaplanowany kryzys giełdowy, umożliwiający skup aktywów po zaniżonych cenach. Wykorzystanie spekulacji i manipulacji stopami procentowymi.

Roosevelt, w bliskich kontaktach z Wall Street, rozpoczął misję w 1933 roku od eliminacji złota z obiegu. Wstrzymał wymienialność dolara na złoto, a Amerykanom nakazał wymianę złota na papierowe dolary. Rozporządzenie zniesiono dopiero w 1974 roku.

Dewaluacja dolara i roboty publiczne przyniosły umiarkowane efekty. W 1938 roku wybuchł kolejny kryzys. Bankierzy parli do następnej wojny, a Roosevelt im sprzyjał. Do powrotu do parytetu złota wciąż nawołują przedstawiciele szkoły austriackiej, m.in. Murray Rothbard.

1. Roosevelt: eliminacja złota z obiegu w 1933.
2. Dewaluacja dolara i roboty publiczne: umiarkowane efekty.
3. Kolejny kryzys w 1938, parcie do wojny.

W 1944 roku w Bretton Woods ustanowiono standard wymiany walut na dolara, zastępując standard złota. Dolar, teoretycznie wymienialny na złoto, tracił oparcie w kruszcu, gdyż jego podaż rosła szybciej niż rezerwy złota. W 1971 roku Nixon zerwał z Bretton Woods.

Konferencja w Bretton Woods stała się fundamentem dla stworzenia jednolitego, światowego systemu finansowego. Powstały MFW i Bank Światowy, mające umocnić dominację dolara. Obie instytucje znalazły się pod kontrolą USA.

Bretton Woods

System monetarny ustalony w 1944 roku, oparty na dolarze amerykańskim jako walucie rezerwowej. Przejście od standardu złota do standardu dolarowego.

Gdy w 1971 roku Nixon odszedł od złota, misja Banku Światowego i MFW uległa zmianie. Zaczęły wspierać kraje rozwijające się w globalizacji. Joseph Stiglitz krytykuje „pomoc” MFW, która wiąże się z wyprzedażą aktywów.

Działalność MFW i Banku Światowego ma znamiona spisku. Przykład: „terapia szokowa” dla Polski, przygotowana m.in. przez Sachsa, Sorosa i Volckera. Soros pisał o „wymianie długu makroekonomicznego na udziały”.

1. MFW i Bank Światowy: nowa rola po 1971.
2. „Pomoc” z warunkami: wyprzedaż aktywów.
3. „Terapia szokowa” dla Polski: przykład kontrowersji.

Polska otrzymała wsparcie finansowe od USA i bankierów, co przyczyniło się do pozornego sukcesu terapii szokowej. Ale to była pułapka. Twarda polityka monetarna i restrukturyzacja prowadzą do recesji, dając okazję do „pomocy” w postaci zamiany długów na udziały i wyprzedaży majątku po zaniżonych cenach.

Prywatyzację Hongbing nazywa „powszechnym korumpowaniem”. Bank Światowy udziela kredytów przewyższających potrzeby, aby uniemożliwić spłatę bez wyprzedaży aktywów.

1. Terapia szokowa w Polsce: pozorne wsparcie, pułapka długu.
2. Prywatyzacja jako „powszechne korumpowanie”.
3. Kredyty Banku Światowego: przewyższające potrzeby, wymuszające wyprzedaż aktywów.

George Soros miał „wkład” w strefę euro. Przeprowadził atak spekulacyjny na funta szterlinga w 1992 roku, zmuszając Wielką Brytanię do wycofania się z ERM. Podobny atak przeprowadził na lira włoskiego. Planował ataki na franka i markę, ale bez sukcesu.

Projekt UE i euro budził niepokój elit bankierskich, podobnie jak azjatyckie „tygrysy”. Działania z udziałem MFW osłabiły Azję Południowo-Wschodnią, ale nie złamały jej. Korea Południowa podjęła interwencje, a Tajlandia wykupiła się z rąk MFW.

1. Soros: atak na funta szterlinga w 1992.
2. Atak na lira włoskiego i próby na franka i markę.
3. Projekt UE i euro jako zagrożenie dla elit bankierskich.

Po zerwaniu z systemem złota nastąpiła zmienność kursów walut. Europa, dążąc do osłabienia dolara, stworzyła wspólną walutę. W 1979 roku powstał EMS i ERM. W 1990 roku Wielka Brytania weszła do ERM, ale plany pokrzyżował Soros.

Projekt Unii Europejskiej i wspólnej waluty europejskiej budził niepokój elit bankierskich, które dążyły do utrzymania dominacji dolara. Atak na funta był elementem tej walki o hegemonię walutową.

ERM

Europejski Mechanizm Kursowy, system stabilizacji kursów walutowych w Europie. Próba stworzenia strefy stabilności monetarnej.

Monetyzacja długu i system rezerw cząstkowych są ze sobą powiązane. Monetyzacja długu polega na zamianie długu państwowego na pieniądz, co zwiększa podaż pieniądza i może prowadzić do inflacji. System rezerw cząstkowych potęguje ten proces, umożliwiając bankom kreację pieniądza na bazie rezerw.

Po zerwaniu z parytetem złota, te mechanizmy działają bez ograniczeń. System finansowy oparty na długu i rezerwach cząstkowych jest z natury niestabilny i podatny na kryzysy.

1. Monetyzacja długu: zamiana długu na pieniądz -> wzrost podaży pieniądza.
2. System rezerw cząstkowych: kreacja pieniądza na bazie rezerw -> potęgowanie inflacji.
3. Zerwanie z parytetem złota: brak ograniczeń dla inflacji.

„Walka o pieniądz” to dwutomowe dzieło. Tom I analizuje mechanizmy, Tom II ma charakter historyczny. Hongbing zauważa, że mimo emisji pieniądza, USA nie mają inflacji. Sekret tkwi w rynku instrumentów pochodnych, który absorbuje nowy pieniądz.

W latach 80. rynek ten był bliski zeru, w 2006 roku osiągnął 37 bilionów dolarów. Dominują swapy stopy procentowej, liderem jest JP Morgan Chase. Kreacja instrumentów pochodnych tworzy iluzję prosperity. Zwroty z tych instrumentów nie pochodzą z realnych zysków, lecz z wpłat nowych inwestorów.

1. Rynek instrumentów pochodnych: absorbuje nowy pieniądz.
2. Wzrost rynku: od zera w latach 80. do 37 bilionów dolarów w 2006.
3. Iluzja prosperity: zwroty z wpłat nowych inwestorów.

Hongbing pisał książkę w 2007 roku, przewidując kryzys finansowy i diagnozując jego przyczyny. Dług kreuje pieniądz, pieniądz pobudza chciwość, chciwość pompuje dług, co prowadzi do implozji zadłużenia i deflacji płynności i recesji.

W sierpniu 2007 roku pojawiła się deflacja płynności, banki centralne interweniowały. Źródłem problemów były kredyty subprime. Banki sekurytyzowały kredyty subprime i wprowadzały do obrotu jako MBS, CDO i CDS. Kredyty subprime okazały się „toksyczne”, a inwestorzy rzucili się do wyprzedaży, co przerodziło się w panikę.

1. Kryzys 2007: przewidziany przez Hongbinga w 2007 roku.
2. Przyczyny: kredyty subprime i sekurytyzacja długu.
3. Implozja zadłużenia i deflacja płynności -> globalna panika.

Hongbing argumentuje, że Chiny, inwestując w obligacje USA, wspierają deprecjację dolara. Zamiast tego, Chiny powinny dążyć do umocnienia juana jako waluty rezerwowej. Kluczem jest waluta oparta na złocie.

„Złoty juan” naturalnie zyskałby status waluty światowych rezerw. Hongbing przedstawia plan transformacji, zalecając zwiększanie rezerw złota i srebra, a następnie etapowe wprowadzanie „złotego juana” do obiegu.

1. Inwestycje Chin w obligacje USA: wspieranie deprecjacji dolara.
2. Propozycja: umocnienie juana jako waluty rezerwowej.
3. „Złoty juan”: waluta oparta na złocie jako klucz do nowego porządku.

Gdyby rekomendacje Hongbinga wdrożono, czekałaby nas rewolucja w światowym porządku finansowym. Czy elity finansowe Zachodu na to pozwolą? Pytanie retoryczne. Ale Azja stała się potęgą, z którą Zachód musi się liczyć.

Song Hongbing, analizując Zachód z zewnątrz, szuka odpowiedzi, kiedy rozwój cywilizacji zachodniej doprowadził do kryzysu i zadłużenia. Jego narracja obejmuje trzy wieki historii Europy i Ameryki, od Banku Anglii, przez Rothschildów, FED, wojny, rezygnację z złota, po kryzysy naftowe i finansowe.

1. Rekomendacje Hongbinga: rewolucja w porządku finansowym.
2. Wyzwanie dla elit Zachodu: wzrost potęgi Azji.
3. Analiza trzech wieków historii Zachodu: od Banku Anglii do kryzysu 2007.

Przedstawiając upadek Zachodu, polegający na oddawaniu się państw w zależność od banków, autor ostrzega Chiny i Azję przed powielaniem błędów, które mogą skutkować utratą suwerenności i dobrobytu. Ta książka, choć dla Azji, jest pouczająca i dla nas. Mimo błędów, zawsze jest nadzieja na uniknięcie kolejnych.

Czy Zachód pozwoli na rewolucję finansową i powstanie „złotego juana”? To pytanie pozostaje otwarte. Jednak nie można ignorować faktu, że centrum gospodarcze świata przesuwa się na wschód, a Azja rośnie w siłę.

Przyszłość Systemu Finansowego

Niepewność co do kierunku ewolucji globalnego systemu monetarnego. Wyzwanie dla dominacji dolara i Zachodu.

Analiza Songa Hongbinga rzuca nowe światło na historię i mechanizmy współczesnego systemu finansowego. Demaskuje stuletnią walkę o kontrolę nad pieniądzem, ukazując, jak wąska grupa elit finansowych kształtuje globalny porządek.

W obliczu wzrostu potęgi Chin i potencjalnej rewolucji walutowej, zrozumienie tych mechanizmów staje się kluczowe. Przyszłość systemu finansowego zależy od odpowiedzi na pytanie, czy Chiny zdecydują się rzucić wyzwanie dominacji dolara i wprowadzić „złotego juana”.

Konkluzja: Imperium pieniądza, choć ukryte w zawiłościach historii i finansów, jest realne i wpływa na losy świata. Zrozumienie jego mechanizmów jest pierwszym krokiem do zmiany i budowy bardziej sprawiedliwego porządku finansowego. Świat stoi u progu potencjalnej transformacji, a decyzje podjęte w najbliższych latach zadecydują o kształcie globalnej architektury finansowej na dekady.